Onder de intieme beschutting van de duisternis begint een oude man zijn verhaal over pater Raul, een van de priesters die via de zee naar Mozambique kwam. Pater Raul nam de beeltenis mee van een baardige man die duidelijk te weinig te eten had gekregen en die vastgespijkerd was op een kruis.

De oude verteller laat zien hoe zijn volk al snel leerde zwijgen en de eigen goden voor zichzelf hield. Hij vertelt ook hoe pater Raul zijn geloof verloor. Wanneer de oude man in slaap valt, neemt zijn zoon Roberto het verhaal van hem over. Om zijn vader te leren kennen, zegt hij, moet je de verhalen kennen van de Portugezen voor wie hij diende. En zo beleeft de lezer vanuit telkens een nieuwe invalshoek een ander deel van de werkelijkheid.

Na de zoon neemt een volgend personage het stokje over en zo rijgen de verhalen zich aaneen.

Een indringende roman over de kracht van Afrika.

Recensie(s)

De Zweed Mankell (1948) geniet vooral bekendheid door zijn politieromans rond inspecteur Wallander. In een ander deel van zijn oeuvre komt zijn fascinatie voor en betrokkenheid bij het continent Afrika tot uiting, met name Mozambique waar hij vrijwilligerswerk verrichtte. Dit land, hoewel niet bij name genoemd, vormt het voornaamste decor van dit in Zweden al in 1998 verschenen boek. Structuur en stijl van deze estafetteroman, waarin bijfiguren uit het ene hoofdstuk in het volgende hoofdstuk centraal staan, weerspiegelen de orale vertelcultuur van Afrika. Het resultaat is een verzameling verhalen over blanken die in Afrika ten onder gaan en Afrikanen die een menswaardig bestaan proberen op te bouwen, over de misstanden van het kolonialisme, de rijke cultuur van dromen en geesten van de zwarte Afrikanen en de culturele kloof die gaapt tussen het westerse en Afrikaanse denken. Mankells engagement is overduidelijk en de talrijke personages zijn soms wat lastig uit elkaar te houden, maar bij vlagen is dit een pakkend boek dat lezers met interesse in Afrika kan aanspreken