In dit boek schetst Marja Wagenaar de rol die de verschillende premiers daarbij hebben gespeeld. Zoals Drees, die geheimhouding als credo hanteerde en eigen initiatief van de pers niet op prijs stelde. Premiers als Den Uyl, Van Agt en Lubbers daarentegen wisten de openbaarheid handig in te zetten voor het eigen politiek gewin. Het Koninklijk Huis komt uitgebreid aan bod. Er wordt een ander licht geworpen op de rol van de RVD in de Irene-affaire uit 1964. Ook de Hofmans-zaak, het huwelijk van Beatrix en Claus, de Lockheed-affaire en het koningschap van Beatrix worden vanuit een nieuwe invalshoek benaderd. Kabinetsformaties en de positie van de pers blijven niet onbesproken. Dit alles tegen de achtergrond van maatschappelijke ontwikkelingen als verzuiling en ontzuiling, politieke polarisatie en de terugkeer naar een consensusdemocratie.
Recensie(s)

De RVD is de voorlichtingsdienst van kabinet en koningshuis. De organisatie bestaat sinds 1945 en is onderwerp van deze dissertatie van politicologe Wagenaar. Zij onderscheidt drie periodes (1945-1948, 1948-1970, 1970-1994), waarin zij premiersgewijs de ontwikkelingen beschrijft die de RVD doormaakt op het gebied van 'geheimhouden, toedekken en openbaren'. De toenemende professionalisering, de toenemende openbaarheid (Wet Openbaar Bestuur) en wekelijkse persconferenties premier) en de moeilijke relatie met het koningshuis worden helder en boeiend beschreven. Het is meer dan een geschiedenis van een voorlichtingsdienst, het is de geschiedenis van het al dan niet publieke optreden van de Nederlandse politiek en monarchie sinds 1945, met alle daarbij behorende ontwikkelingen en incidenten (Hofmans, Faas, Irene, Korsten enz.). Ondanks het feit dat Juliana en Beatrix hun verhaal niet mochten/wilden vertellen, is het een standaardwerk dat alleen door enkele zet- en naamfouten een beetje wordt ontsierd.
(Biblion recensie, J. van Bree.)