Nieuwstaat.

Amsterdam behoorde in de zeventiende en achttiende eeuw tot de voornaamste zijdemarkten van Europa. De stad kende evenals Haarlem, Leiden en Utrecht een omvangrijke zijdenijverheid. De Nederlandse zijdenijverheid was echter een verwerkende industrie. De ruwe zijde werd over het algemeen in balen aangevoerd uit Frankrijk, Spanje en Italië, en later vooral ook uit China, India, Perzië en het Midden-Oosten. Menigeen associeerde de kweek van zijderupsen dan ook met een warm klimaat. Toch zijn er altijd mensen geweest die zich niet wensten neer te leggen bij dit kennelijke dictaat van het klimaat. De fascinatie met de kostbare grondstof, die in de zestiende eeuw per kilo even duur was als goud, heeft door de eeuwen heen velen doen proberen ook in Nederland zijderupsen te kweken, met wisselend succes.

Zijderupsen zijn kieskeurig in hun voedselkeuze. Bladeren van de witte moerbeiboom, daar zijn ze dol op. De meeste latere pogingen op in Nederland zijdeteelt van de grond te krijgen begonnen dan ook met de aanplant van deze bomen. De doorgaans uit Frankrijk of Italië geïmporteerde bomen bleken hier uitstekend te gedijen. Dus ook voor deze schakel in de keten van de zijdeproductie vormde het kille Hollandse klimaat geen beletsel.

Zijdeteelt in Nederland was technisch mogelijk. Dat werd keer op keer aangetoond door talrijke bevlogen individuen. Toch slaagden zij er geen van allen in de slag te maken van experiment naar commerciële exploitatie. Gedetailleerd beschrijft vde historicus H.F.J.M. van den Eerenbeemt wat hij over al deze pogingen in archieven heeft kunnen terugvinden. Soms is dat niet veel meer dan de aanduiding dat iemand op een bepaalde plaats in een bepaald jaar heeft geëxperimenteerd met de teelt van zijderupsen. Maar er zijn ook enkele figuren die veel meer sporen hebben achtergelaten, zoals de patriot W.H. van Hasselt aan het eind van de achttiende eeuw, de Fransman C.H. Berail en de belastingambtenaar R. Dufour in het tweede kwart van de negentiende eeuw.