Als nieuw, enkele passage's met potlood onderlijnd, verder in nieuwstaat.
Proefschrift met stellingen blad.

Loes van Willigen en Adger Hondius zijn beiden als arts verbonden geweest aan het Centrum Gezondheidszorg Vluchtelingen (dat in zijn oorspronkelijke vorm nu niet meer bestaat), een medisch team dat in opdracht van het Ministerie van WVC zorgdroeg voor de eerste opvang en verdere medische begeleiding van vluchtelingen. Hun onderzoek is gebaseerd op de dossiers van bijna 500 vluchtelingen uit het Midden Oosten (vooral Iran) en Latijns Amerika (Chili, El Salvador, Uruguay en Argentinië) en op interviews met ongeveer 150 vluchtelingen uit Iran en Turkije. De meeste van hen waren ten tijde van het onderzoek al wel enige tijd in Nederland, meestal niet meer dan een jaar, en in meerderheid waren zij juridisch gesproken nog asielzoekers en bezaten zij dus nog niet de officiële vluchtelingenstatus. Erkenning als vluchteling levert vrijwel de positie van Nederlands staatsburger op, op het kiesrecht na. De meeste asielzoekers komen zo ver niet en door het grote aantal wachtenden is pas nu voor iedereen duidelijk geworden dat de verwerving van de vluchtelingenstatus een moeilijke, tijdrovende en onzekere procedure is. Onthouding van de erkenning, dat weten we inmiddels ook, betekent allerminst dat de betrokkenen dan ook weer onverrichterzake naar huis toegaan.

Het onderzoek van Van Willigen en Hondius heeft betrekking op de medische klachten van vluchtelingen en dan in het bijzonder op de samenhang die er mogelijk bestaat met het in eigen land of op de vlucht meegemaakte geweld. Niet alle vluchtelingen zijn zelf het slachtoffer van geweld geweest, sommigen zijn juist gevlucht om daaraan te ontsnappen. Vrijwel alle vluchtelingen hebben echter toch te maken gehad met "organized violence', de systematische, georganiseerde en welbewuste toevoeging van aanzienlijk leed aan individuen die op een of andere manier afwijken van een willekeurig gestelde norm. Organized violence kan van alles omvatten: gevangenisstraf zonder proces, huiszoeking en plundering, gijzelneming en bedreiging, mishandeling en bomaanslagen, internering en verbanning, openbare vernedering en pogingen tot executie. Een deel van de vluchtelingen heeft daarnaast ook te maken gehad met martelpraktijken of is zelf gedwongen geweest anderen te martelen. Tenslotte zijn er veel vluchtelingen die ook op de vlucht nog de nodige traumatische ervaringen hebben meegemaakt: beroving en afpersing, extreme koude en honger, bedrog of verraad, achtervolging en beschieting.