'Johan de Brune, de Oude (1588-1658), in tegenstelling tot zijn neef is deze Johan 'de Oude'. Behoort met Cats, Huygens en Beaumont tot die hoge magistraatspersonen uit onze Goude Eeuw, die er zich in hun vrije uren op toelegden om een meer verzorgd en aesthetisch proza te schrijven dan waartoe de vergaderzaal van land, gewest of stad hun de gelegenheid bood.Sinds zijn zes-en-veertigste jaar tot de regentenstand behorende, de laatste negen jaar van zijn leven als raadspensionaris van Zeeland, heeft deze Middelburger in een aantal geschriften uiting gegeven aan het calvinistisch-humanistische standpunt, dat ook hij als zovelen van zijn land- en tijdgenoten innnam. Christen vóór alles, was De Brune, als velen onder zijn mederegenten, een man van brede ontwikkeling en eruditie, die zich de humanistische wetenschap van zijn tijd volkomen eigen had gemaakt. Het bewijs daarvan vindt men in de boeken, ongeveer een tiental, die hij ons heeft nagelaten. Het laatste en beste van deze is zijn "Bancket-Werck van goede gedachten", waarvan het eerste deel in 1657, het tweede erst na zijn dood, tezamen met een herdruk van het eerste, in 1660 verscheen.
Men zou dit "Bancket-Werck" tot op zekere hoogte een protest tegen de geest der eeuw kunnen noemen. (...)'.
Zie ook: P.J. Meertens, Letterkundig leven in Zeeland in de zestiende en de eerste helft der zeventiende eeuw
1943 (dissertatie). Pg' s. 306-315.
Een kostbaar boek(je).