Men zegt wel dat de 'Alexanderroman', een werk van een anoniem auteur uit de derde eeuw, tot diep in de Renaissance na de bijbel het meest gelezen boek ter wereld was. De verspreiding die de talloze versies en vertalingen van dit werk hebben gehad, van Ierland tot Java en van Ethiopië tot IJsland, is inderdaad indrukwekkend. Zonder overdrijving kan men stellen dat het beeld van Alexander, die in de Middeleeuwen als een soort heidense god werd beschouwd, recht uit de 'Alexanderroman' komt, niet uit de meer 'verantwoorde' geschiedwerken over Alexander. En diezelfde 'Alexanderroman' heeft ook duizend jaar lang een nauwelijks te overschatten invloed uitgeoefend op de fantastische reisliteratuur.
Wat stelt dit intussen vergeten volksboek met die vreemde titel, 'Alexanderroman', voor? Het vertelt het leven en de prestaties van Alexander de Grote. Maar feiten en fictie lopen naadloos in elkaar over. Zo zijn de veroveringstochten van de man die op zijn tweeëndertigste al stierf, grondig door elkaar geschud of simpelweg gefantaseerd. De vele brieven zijn stuk voor stuk verzonnen, ook die aan zijn moeder, waarin Alexander een duikerklok ontwerpt, ten hemel vaart en het einde van de wereld zoekt. De befaamde 'Brief aan Aristoteles', een aanhangsel bij de roman dat vooral over India gaat, is één lang verzinsel.
Patrick De Rynck, vertaler en publicist, vertaalde voor de Baskerville Serie eerder Einhards 'Het leven van Karel de Grote'. Verder schreef hij onder (veel) meer 'De kleine Griekse mythologie' en, samen met A. Welkenhuysen. 'De Oudheid in het Nederlands'.