In Het lange verblijf beschrijft Régine Detambel een dag uit het leven van drie oude mensen in een bejaardenhuis. Een nog betrekkelijk vitale vrouw en twee mannen waarvan de één zich pijnlijk bewust is van de beperkingen die zijn versleten lichaam hem oplegt en de ander, totaal dement, zich al in het rijk der schimmen ophoudt.
Het is de dag van het jaarlijkse feest van het huis dat een onderbreking vormt op de dagelijkse routine van verzorging, maaltijden, bezoeken, en lusteloos beoefende hobbies die de levens van deze mensen van volstrekte vormloosheid redt. Voor de vrouw is het een gelegenheid om in de naijverige blik van haar oudere en zieke lotgenoten de bevestiging van haar superioriteit te lezen. De versleten, maar bij vlagen nog lucide oude man ziet het feest als een dreigende verstoring van zijn zo moeizaam gehandhaafd, lichamelijk en geestelijk evenwicht. De demente negenennegentig-jarige laat geduldig met zich sollen en glimlacht wezenloos tegen de fotograaf die de opdracht heeft zijn beeltenis als bewijs van de goede zorgen van het huis vast te leggen.
Sober en met goed gekozen details beschrijft Régine Detambal de verveling, de eenzaamheid, de fysieke ongemakken, het geheugenverlies en de angst van haar personages, maar ook de onwaarschijnlijke, futiele wapens waarmee deze ellende bestreden wordt. Door haar personages met respectievelijk u en jij (de demente man) aan te spreken, betrekt zij haar lezers op dwingende wijze in hun lot.