Wim Kan (1911-1983) heeft vooral met zijn oudejaarsconférences een onuitwisbaar stempel gedrukt op het naoorlogse cabaret in Nederland. Hij kluisterde keer op keer miljoenen aan de radio en later ook aan de televisie. Toen hij vijfentwintigjaar was, richtte Kan met zijn vrouw Corry Vonk in het toenmalige Leidseplein Theater het ABC-cabaret op.

Kort voor het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog maakt het ABC-cabaret een tournee van honderd dagen door Nederlands-Indië. De inval in Nederland door de nazi-troepen maakte de terugreis onmogelijk. Kan werd als dienstplichtig militair opgeroepen voor het KNIL. Hij moest zich melden bij het D.V.O. (Departement van Oorlog) en werd ingedeeld als radio-omroeper bij de Generale Staf. Na de capitulatie van het KNIL, op vrijdag 13 maart 1942, werd Kan Japans krijgsgevangene. Kan, krijgsgevangene nr. 71502, overleefde dertien Japanse kampen en het werk aan de Burma-spoorlijn.

Wim Kan heeft in het openbaar nooit iets willen vertellen over die periode. Hoe diep die tijd echter heeft ingegrepen in zijn leven, bleek in 1971. In dat jaar bracht de Japanse keizer Hirohito een officieel staatsbezoek aan Nederland. Kan tekende openlijk protest aan en voerde actie tegen het bezoek van dit opeens bevriende staatshoofd in wiens naam talloze gruweldaden waren bedreven.

Tijdens zijn gevangenschap hield Kan een gedetailleerd dagboek bij, dat nu voor het eerst gepubliceerd wordt. Op een even sobere als indringende wijze doet Kan verslag van de dagelijkse gang van zaken in de Japanse kampen. Hij noteerde de gebeurtenissen met een potlood in schoolschriftjes, die hij bewaarde in blikken trommels, die hij vervolgens begroef. Als er van het ene naar het andere kamp verhuisd diende te worden, smokkelde zijn muzikale begeleider Nico Rayer de schriften mee - in diens accordeonkist.

In de kampen deed Kan wat hij altijd had gedaan en altijd zou blijven doen: optreden. Hij schreef vele liedjes, voerde regelmatig cabaretprogramma's op, schreef en speelde toneelstukken in zowel het Nederlands als het Engels. Wim Kan leverde zo een onschatbare bijdrage aan het moreel van zijn mede-gevangenen. Ondanks de uiterst moeilijke omstandigheden, het gebrek aan voedsel en het besef dat de dood steeds dichterbij kwam, bleef Wim Kan zichzelf: kritisch, afstandelijk, humoristisch en cynisch tegelijk. Een van Kans succesnummers in de kampen was 'Prettig dat u er nog bent'.

De Burmadagboeken van Wim Kan geven niet alleen de visie van een groot kunstenaar weer, ze zijn ook een uniek historisch document van het leven in de Japanse kampen en het werk aan de Burma-spoorlijn.