Over de dekolonisatie van Nederlands-Indië en het militaire optreden is veel gepubliceerd, maar tegelijkertijd is er nog veel onbekend of verzwegen over het gewelddadige einde van een episode van 350 jaar Nederlands koloniaal bewind in de Indische archipel. Steeds duidelijker wordt dat er een oorlog werd uitgevochten, waarin sprake was van structureel geweld.

Nederland was zo kort na de Tweede Wereldoorlog nog lang niet toe aan een afscheid van 'Ons Indië'. In de jaren 1945-1949 zette het Nederlandse leger, meer dan 150.000 man sterk, zich in voor behoud van de kolonie. Deze troepenmacht was in Nederlandse ogen nodig voor het herstel van de binnenlandse orde. De Indonesische bevolking zou worden bevrijd van de terreur van een kleine groep opstandelingen onder leiding van Soekarno. Foto's in kranten en geïllustreerde weekbladen bevestigden het verhaal en stelden het Nederlandse thuisfront gerust over de lotgevallen van 'onze' jongens.

Maar de gepubliceerde foto's gaven een vertekend beeld van de werkelijkheid. Het streven naar onafhankelijkheid werd door de Indonesische bevolking breed gedragen en er werd een bloedige oorlog uitgevochten. Terreur werd met contra-terreur beantwoord.

De zware gevechten en de gevolgen van het geweld werden wel degelijk gefotografeerd. Deze opnames werden destijds niet voor publicaties vrijgegeven. Onbekende foto's uit archieven en recent beschikbaar gekomen privé-collecties van veteranen completeren in dit boek het beeld van deze oorlog, een lang vergeten en tegelijk verdrongen pijnlijke periode.