Stichting De Roos, oplage 175 genummerde exemplaren. Dit exemplaar is nummer 142
Rug en strookje van de bovenzijde doos licht verschoten van kleur, verder uitstekend.
Vormgeving Kees Nieuwenhuijzen
De tekst is gezet uit de Garamond en gedrukt op 230 grams Hahnenmülle Bütten door Rob Cox te Amsterdam. De zeven drogenaald-etsen werden gedrukt door Gerard van Rooy te Utrecht.

Lambertus Roelof (Bert) Schierbeek (Glanerbrug, 28 juni 1918 - Amsterdam, 9 juni 1996) was een Nederlands schrijver, die aan de wieg stond van de Vijftigers, een belangrijke literaire beweging waarvan onder anderen Remco Campert, Simon Vinkenoog, Gerrit Kouwenaar, Lucebert en Jan Elburg deel uitmaakten.
Schierbeek werd geboren in het Twentse Glanerbrug maar groeide op in het Groningse Beerta. Zijn liefde voor de Groninger streek en taal bleef zijn hele leven. 'De eindeloze velden, doorkliefd met ongehoord rechte sloten en kanalen maakten mij al op zeer jonge leeftijd rijp voor Mondriaan', schreef hij eens.
Kort na zijn geboorte overleed zijn moeder waarna haar Groninger ouders de opvoeding ter hand namen. Op zijn elfde werd hij herenigd met zijn vader die werkzaam was als onderwijzer in Boekelo.
Schierbeek volgde het gymnasium en studeerde pedagogiek in Amsterdam. Tijdens de Tweede Wereldoorlog maakte hij deel uit van het verzet. Kort na de oorlog zette hij zijn ervaringen daarin op papier. Dit literaire debuut had als titel Terreur tegen terreur. In deze roman is nog niets te merken van de experimenteerdrift die zijn schrijverschap zo zou gaan kenmerken.
In 1946 sloot hij zich aan bij de Cobra-groep, die voornamelijk bestond uit beeldend kunstenaars en werd hij redacteur van het tijdschrift Het Woord.
Schierbeek verzette zich tegen traditioneel taalgebruik en literaire patronen. In 1951 publiceerde hij Het boek Ik, dat wordt beschouwd als het eerste Nederlandse experimentele prozaboek. De breuk met de traditie was compleet. De roman lijkt opgebouwd te zijn zonder verhaallijn en uit niet meer dan associaties van woorden en gedachten te bestaan.
Niet iedereen was gecharmeerd van deze nieuwlichterij. Gerard Reve noemde het "woordkakkerij", maar Willem Frederik Hermans had wel waardering voor de vernieuwer en prees het boek. Een vrij ongebruikelijk gebaar, want Hermans was nooit royaal met complimenten aan collega's. Het boek verkocht bovendien goed. In totaal gingen er ruim 60.000 exemplaren over de toonbank.
Schierbeek werkte nauw samen met schilders als Karel Appel en Lucebert. Hij vroeg deze kunstenaars zijn werk te illustreren, later werkte hij ook andersom en liet zich inspireren door litho's en gravures.
Schierbeek was een literaire alleskunner. Hij schreef romans, verhalen, toneelstukken, essays en gedichten, al was het onderscheid tussen de verscheidene vormen niet altijd even duidelijk. Een episch gedicht liet zich lezen als een kort verhaal en zijn verhalen zijn dichterlijk van vorm. Ook schreef hij het hoorspel Zolang de honden blaffen, dat in 1978 door de NCRV werd uitgezonden.
Bert Schierbeek overleed op 77-jarige leeftijd in Amsterdam.

Frank Lodeizen (Amsterdam, 28 september 1931 – aldaar, 28 mei 2013) was een Nederlands beeldend kunstenaar. Als jonge oorlogswees maakte hij vrienden onder de dichtersgroep de Vijftigers, trok hij op met kunstenaars van de Cobra-beweging en ontdekte hij zelf potlood, etsnaald en gouache. Hij werd een bekend figuur in de Amsterdamse galerie- en kunstenaarswereld en werkte veel samen met dichters en schrijvers, zoals Hans Andreus, Simon Carmiggelt en Hans Plomp
Zijn moeder Debora del Valle Rodrigues de Miranda was familie van de beroemde Joodse Amsterdamse wethouder Monne de Miranda. Frank Lodeizen was de achterneef van de vernieuwende dichter Hans Lodeizen. Hij is vernoemd naar Frank van der Goes.
Toen hij een jaar was, scheidden zijn ouders. Zijn moeder hertrouwde met Ernest Lorjé, telg uit een Joodse familie, die een keten van kantoorboekhandels had opgebouwd. Dit stel kreeg twee dochters, Rifka en Marijke. In de oorlog raakten zijn ouders al snel actief in het verzet. Ze verhuisden naar de Veluwe, waar ze onderduikers hielpen. Met zijn zusje Rifka belandde Frank op een internaat van de quakers in Eerde, bij Ommen. Daar werden ze op een dag in mei 1943 opgepakt en samen met hun vader, die in strafkamp Erika zat, naar Amsterdam gebracht. Frank wist te ontsnappen toen zijn moeder op het Centraal Station de aandacht afleidde van enkele Duitsers en daardoor zelf mee moest op transport.
Ernest Lorjé, Debora Lorjé-del Valle en Rifka Lorjé werden vergast in het Duitse vernietigingskamp Sobibór in Polen, op 28 mei 1943.
Cobra
Na de oorlog vond Frank Lodeizen aansluiting bij jonge schrijvers, dichters en kunstenaars die zich afzetten tegen het burgerlijke Nederland in wederopbouw: de Cobra-beweging en de Vijftigers. In gezelschap van deze groep probeerde hij zijn bestaansrecht af te dwingen. Bert Schierbeek, Hans Andreus, Remco Campert, Gerard den Brabander, Simon Vinkenoog, Lucebert. Hij dronk met ze, tekende met ze, rookte met ze, reisde met ze naar Parijs. Lodeizen tekende portretten van zijn vrienden, die er zelf een vers onder schreven. Hij maakte ook kleurige, abstracte gouaches en krijttekeningen.
Een bijzondere band bouwde hij op met Remco Campert, die ook beschadigd uit de oorlog was gekomen. Campert opende de eerste tentoonstelling van de jonge kunstenaar.
Halverwege de jaren vijftig trouwde Lodeizen met de Zweedse filmster Ulla Jacobsson. De damesbladen smulden van het sprookjeshuwelijk, zeker toen er een kind werd geboren. Lodeizen wentelde zich in het luxe leven dat Ulla zich kon veroorloven, leefde als een playboy, reisde met haar heel Europa door, ontmoette bekende filmsterren en regisseurs, woonde in Mallorca.
Het huwelijk hield twee jaar stand. Lodeizen zou in zijn leven nog vier keer trouwen. Hij had grote moeite zich te binden en ergens wortel te schieten.
De actrice Rifka Lodeizen (1972) is een dochter van hem uit zijn laatste huwelijk.
Zijn laatste jaren bracht Frank Lodeizen door in het Amsterdamse Dr. Sarphatihuis.
Exposities
Lodeizen exposeerde regelmatig en critici beschouwden hem als talentvol. Vertegenwoordigers van de landelijke dagbladen waren steevast present op de openingen van zijn exposities. Ook zijn boeken in samenwerking met schrijvers als Hans Andreus en Simon Carmiggelt oogstten lof. Het Algemeen Dagblad noemde hem ‘De dichter met de droge naald’. Lodeizen verkocht redelijk, maar gaf ook veel van zijn kunstwerken weg.
Hij experimenteerde en pakte alles aan wat hem onder de mensen bracht en, liever nog, in de schijnwerpers plaatste. Zo werkte hij mee aan het schilderen van het decor voor het Boekenbal in 1969. Lodeizen en kunstenaars als Jan Sierhuis, Frits Müller en Opland maakten levensgrote doeken met afbeeldingen waar de natie schande van sprak: de paus met een neus als een enorme penis, een vagina met een hangslot. Een bepaalde periode werkte Lodeizen aan een serie etsen met de titel Ode aan het zwart. Hij probeerde al werkende te ontdekken wat dat nu was, dat zwart. Een onderdompeling in verdriet, daar een uitweg uit proberen te vinden, constateerde hij.
Hij maakte veel in de jaren die volgden: grote doeken met vlakverdelingen, ge-etste portretten van zijn bewonderde schrijversvrienden, opgezet in tere lijnen. Er kwamen ook composities van tekens, etnografische elementen, die hij in een zelf bedachte batiktechniek op papier zette.
De kleuren waren vaak ook van eigen makelij, gefabriceerd uit jonge en oude wijn, stuifmeel van kamille, sint-janskruid, zonnebloemen, oude koffie, bietensap en sigarettenas. Aanvankelijk waren invloeden zichtbaar van de door hem bewonderde Lucebert, later verwees zijn grafisch werk naar onder anderen Paul Klee. Veel werk had een vertellend karakter. Bewondering oogstte hij vooral vanwege zijn tekeningen en etsen. Zijn kunst hing op exposities, werd aangekocht door enkele musea en verscheen in boekjes. Voor de opening van een expositie in Galerie Nouvelles Images in Den Haag schreef Lucebert een gedicht: Hij brengt geschenken de kleine jubel en juk van juwelen – alsmede bekommernis om het betreden wit – getoverd in het grillige spoor gaat hij niet teloor – schoon ook het gebeten teken zijn eenzaamheid verraadt.
‘Waarom bent u nooit heel beroemd geworden?’, vroeg een journalist van De Telegraaf hem in 1989. ‘Ik denk, omdat ze me niet kunnen plaatsen’, antwoordde Lodeizen. ‘Ooit ben ik eens door iemand omschreven als een psychisch expressionist. Wat dat nou mag zijn? Ze zijn huiverig voor me, ik verander steeds. Blijf niet bij één onderzoekingsveld, maar probeer alle deuren. Voor mij zit het grote avontuur in dat soort dingen.’
(Bron :Wikipedia)