Sprotje is anders dan haar twee zusters, niet alleen omdat ze ongezonder is, zwak van geboorte, maar ook omdat ze is opgevoed door haar inmiddels overleden vader, een zachtaardige figuur. Vader was door een treinongeluk invalide geworden, hij had Sprotje opgevoed, haar flesje gemaakte en haar pap gekookt. De eerste tien jaar van haar leven hadden ze samen doorgebracht, terwijl moeder de kost verdiende voor het hele gezin.
Margo Antink debuteerde als jong meisje met een feuilleton in de Bergen-op-Zoomse Courant (1882). Omdat het gymnasium in haar woonplaats geen meisjes toeliet, ging ze naar de kweekschool en studeerde daarna Frans voor de mo A-akte. Ten slotte werd ze lerares in Zwolle. Na een verblijf in Frankrijk raakte Antink in de ban van de literatuur. In 1899 verscheen haar eerste boek Catharina, dat door de geduchte criticus Lodewijk van Deyssel geprezen werd. Haar novellebundel Van scheiding en dood (1901) kreeg onder anderen een gunstige kritiek van Carel van Nievelt. Met Sprotje, dat in 1906 verscheen, kreeg zij verdere bekendheid.

Antink huwde in 1902 met de schrijver Carel Scharten. Zij kregen één dochter, Theo, geboren in 1906, en schreven samen een aantal romans, zoals Een Huis vol Menschen (1908), De vreemde Heerschers (1911) en 't Geluk hangt als een Druiventros (1918). In 1908 kregen ze beiden de Tollensprijs. In 1928 wonnen ze met De nar uit de Maremmen de bronzen medaille in de categorie Literatuur van de Kunstwedstrijden op de Olympische Zomerspelen 1928.