Dit boek, dat een keuze bevat uit het journalistieke werk van Willem Walraven, moeten we zien als een aanvulling op de uitgave van Walravens Brieven in 1966. Er is een duidelijke samenhang tussen zijn brieven en zijn journalistiek werk. Beide voeren regelrecht naar zijn persoon: een grote, zware man die altijd met zijn volle gewicht ging staan achter alles wat hij schreef. Het deed er voor hem weinig toe of hij brieven schreef, artikelen of litterair werk, omdat het nu eenmaal zijn bestemming was, zei hij, zich te uiten, 'in welke vorm ook'. Er was verschil, natuurlijk. Zo zweeg hij in de krant over wat hij in zijn brieven soms aanroert ('zodat ik niet in slaap kan komen 's avonds van de op me aanstormen de herinneringen en ontwakende gevoelens'). Hij had als journalist informatie te geven, maar nooit beperkte hij zich daartoe. Zijn artikelen liepen altijd op een getuigenis uit, een soms zeer persoonlijk getuigenis, zij het in meer algemene termen geformuleerd, maar in elk woord voelbaar als getuigenis.
Of hij over boeken schreef, over mensen, over Indische toestanden, over Indische steden, steeds weer kwam hij, langs welke omweg ook, op zichzelf terug, op wat hem werkelijk bezighield: zijn ervaringen, zijn herinneringen, kortom zijn leven. Een aankondiging van een boekje over handwerken gaat in een jeugdherinnering over; een herdruk van Brusse's Boefje is voor hem aanleiding te schrijven over Rotterdam zoals hij dat nog gekend heeft voor de eerste wereldoorlog; zijn beschouwingen over het Indische concubinaat zijn duidelijk betrokken op zijn huwelijk met Itih; zijn talrijke beschrijvingen van Indische kerkhoven zeggen iets over zijn verhouding tot de dood. Al zijn journalistieke beschouwingen en herinneringen voegen zich vanzelf aaneen tot een autobiografie. De keuze en het arrangement hebben alleen tot doel gehad Walravens trekken duidelijker te doen uitkomen; zijn portret heeft hij zelf getekend.