'Inleiding
De richtingen in de Hervormde Kerk, die wij in de tegenwoordige tijd nog telkens horen noemen, zijn alle in de vorm, waarin wij er die bepaal;de naam voor gebruiken en b.v. van evangelisch, modern, ethisch, confessioneel, of ook van de richting van de Gereformeerde Bond, spreken, geboren in de 19e en de 20e eeuw. Zij dateren alle van na de Franse tijd, die in ons Nederlands kerkelijk leven zulk een omwenteling bracht.
Dat wil zeggen, dat de richting, die deze richtingen namen, en dat de vorm, waarin zij zich van meetaf openbaarden, bepaald werden door die Europesche geestesbeweging, die Troeltsch als de bakermat van het
gehele Nieuw-Protestantisme omschreef, nl. de Aufklärung, de Verlichting.
Van die Verlichting uit de richtingen in onze Hervormde Kerk te verstaan, is daarom veel belangrijker dan dat een poging door ons zou worden gewaagd om de lijnen der continuïteit uit te stippelen van onze godsdienstige richtingen met de differentiatiemogelijkheden binnen de grenzen van het Christendom als zodanig. (...).
Van deze Aufklärung uit moeten wij de opkomst onzer godsdienstige richtingen van de 19e en 20e eeuw trach-
ten te verstaan. Als consequente ontwikkelingsvormen van de religie der Aufklärung zal ik allereerst hebben te spreken over de zgn. Groninger godgeleerdheid en het Oud-modernisme. (...)'.

Dit boek is te beschouwen als een voorloper van het latere standaardwerk van prof.dr. A.J. Rasker 'De geschiedenis van de Nederlandse Hervormd Kerk'.
Later is de benaming 'richtingen' veranderd in 'modaliteiten'.
Hoe is de aanduiding nu?