'Wie door Baarn, Hilversum, Bussum loopt kan ze nog steeds zien. HOge, stijve, lelijke huizen, veel te groot, donker, half verborgen in slordige tuinen. In één van die huizen wonen de Zwanen van de Theems - een gepensioneerde oud-officier van het K.N.I.L. met zijn twee oude zusters en een nichtje. 'Het stond in de krant gisteren. Een vrachtboot met olie is in de Theems gezonken, en daardoor is er zoveel olie in het water gekomen, dat de vleugels van de zwanen die daar altijd zwemmen er helemaal mee bedekt werden. Ze konden zich niet meer bewegen. Ze kregen het koud. Ze zijn bijna allemaal doodgegaan'.
Dit krantebericht, door het nichtje voorgelezen, tekent in enkele regels de wanhopige, gefrusteerde situatie waarin de vier 'onbeweeglijken' zich bevinden. En als er dan eindelijk beweging komt - een kapitein die met zijn vriendin bij de vier komt inwonen - leidt dat alleen maar tot een ramp, voor alle betrokkenen. Achter de afwerende muren van het sombere huis speelt zich een drama af van leugens, ontmaskeringen, angst en ontrouw en genadeloze ouderdom,dat in zijn bijna on-Nederlandse heftigheid de toeschouwers van dit door de Nederlandse Comedie met Ellen Vogel en Joan Remmelts opgevoerde stuk verraste en schokte. De bewerking die Nooteboom er nu van gemaakt heeft is voornamelijk een versobering. Het stuk zal in het voorjaar van 1964 voor de televisie worden opgevoerd'.