Via brieven aan haar overleden geliefde vertelt een vrouw de verhalen van\nhaar ongeregelde leven als bohemien en westerse migrant zonder verblijfsvergunning\nin het Amsterdam van de jaren zeventig en tachtig van de vorige\neeuw. Toen hij nog leefde vond ze het niet van belang al te veel bij de afgesloten\nhoofdstukken uit haar leven stil te staan. Ze gaf er de voorkeur aan om in\nhet moment te verkeren. Bovendien hadden ze genoeg aan elkaar. Maar nu\nhij er niet meer is, merkt ze dat het nog niet klaar is.\nZe schrijft over gebeurtenissen waar hij geen weet van heeft. Ze vertelt hem\nover de Amerikaanse jongeman met wie ze op 17-jarige leeftijd trouwde om\nhem uit de Vietnam-oorlog te redden, de New Yorkse filmmaker met wie ze\nnaar Amsterdam kwam, de Mexicaanse macrobiotische kok met wie ze een\ndochter met Latina temperament kreeg. En over de punk- en clubscene en de\nopkomende performancekunst. Centraal staat de periode waarin hij doodziek\nin het ziekenhuis lag en een deel van zijn leven niet bewust kon meemaken.\nZe reflecteert over ziekte en dood, seksualiteit, kunst, Denemarken, taal,\nnuchtere spiritualiteit, vrouw zijn en vriendschap. Rouwend en schrijvend\ndoet ze een poging haar leven opnieuw te definiëren.\nGeestig en bloedserieus tegelijk, diep persoonlijk doch universeel, dit verhaal\nis een exploratie van de grilligheid van het bestaan, van de onontkoombare\nkrachten van transformatie en vergankelijkheid. Een ode aan de liefde maar\nvooral aan het leven.