De boeken van Wil den Hollander over het wel en wee van haar en haar gezin op de boerderij in Frankrijk zijn uiterst populair: de boerin is een begrip geworden in Nederland. In deze nieuwe roman toont de schrijfster dat het leven nu eenmaal geen roman meteen gelukkig slot is. Op het toppunt van haar roem en eindelijk vrij van geldzorgen worden de ouders overrompeld door de gevaarlijke ziekte van hun dochtertje, dat invalide dreigt te worden. Ze zijn machteloos, maar trachten johanna vertrouwen in de toekomst te geven.
‘Al ben ik dan la Hollandaise,’ schrijft Wil den Hollander-Bronder, ’toch heb ik twintig jaar geleefd en gewerkt als alle andere boerinnen van het Franse platteland. Ik heb me gedragen volgens hun ongeschreven wetten. Maar toen bekend werd dat ik boeken schreef, bekeken ze me met argwaan. Een schrijvende boerin is net zo gek als een vliegende koe. Ze verstoort de natuurlijke orde. Wat heeft een boer aan zo’n mens dat bezig is met pen en papier! Laat ze liever haar handen gebruiken om mest over het land te strooien, dat zou hem zo’n dure mestspreider besparen!’
Wil den Hollander heeft zich van die dorpsroddel niets aangetrokken. Integendeel. Zij heeft de praatjes die met evenveel genoegen over ánderen werden verteld, gebruikt voor de verhalen in dit boek. Sommige personages kent men al uit de romans en dat betekent dan een ontmoeting met oude vrienden. In de onbekenden raakt men, door de onweerstaanbare vertelkunst van de schrijfster, onmiddellijk geïnteresseerd.
Wil den Hollander is door de jaren heen zichzelf gebleven: een oprechte, gevoelige vrouw met een levensmoed waaraan velen van ons een voorbeeld kunnen nemen.