De Nederlandstalige literatuur brak in Duitsland door nadat Nederland en Vlaanderen in 1993 Schwcrpunkt op de boekenbeurs in Frankfurt waren. Honderd jaar geleden, in de periode 1890-1914, was er een vergelijkbare hausse van vertalingen uit het Nederlands in het Duits. In Zulk vertalen is een werk van liefde staan de vertalers centraal uit de periode 1890-1914 die het werk van onder meer Multatuli, Louis Couperus, Herman Heijermans en Frederik van Eeden in het Duitse taalgebied introduceerden. Representatief voor de vertalers uit die tijd zijn Paul Raché, Wilhelm Spohr, Else Otten en Otto Hauser.
Vertalers waren in die periode veel machtiger dan tegenwoordig. Zij zochten actief naar literatuur, namen contact op met de auteur, kochten in veel gevallen de rechten en waren financieel nauw betrokken bij het slagen of mislukken van het boek.
Welke verwachtingen hadden zij van deze auteurs in Duitsland? Hoe verliepen de contacten tussen de vertalers en auteurs? Welke eigenschappen kenden zij toe aan de Nederlandstalige literatuur en welk beeld hadden zij van Nederland en Vlaanderen? Zulk vertalen is een werk van liefde geeft het antwoord op deze en andere vragen, rekening houdend met het toenmalige cultureel-historische kader in het Duitstalige gebied.
Jaap Grave (1964) is verbonden aan de vakgroep Nederlands van de universiteit te Regensburg, vertaalt uit het Duits en publiceerde in diverse Nederlandse, Vlaamse en Duitse tijdschriften.