In de roman Vechtscheiding! vraagt hoofdpersoon Aris-Jan Wildeman
zich af welke relatie er bestaat tussen feministische idealen uit de jaren
zeventig en de beslissing van zijn ex-vrouw Beth om de twee kinderen
voor zichzelf op te eisen.

Ruzie om de kinderen wordt sinds kort vechtscheiding genoemd, een
term die doet denken aan geweld en familiedrama. Ouders die in een
vechtscheiding verstrikt raken, zullen zelf niet snel die term gebruiken.
Wraakgevoelens, schaamte en schuldgevoel spelen een grote rol.
Objectief zijn blijkt moeilijk, vrienden en familie staan machteloos.
Sinds kort legt de overheid gedeeld ouderschap op, maar het aantal
vechtscheidingen blijkt juist te stijgen. Staan hier beschaving en natuur
tegenover elkaar? Is gedeeld ouderschap een feministisch dwaalspoor?

Voorjaar 2001. Op een Provençaals terras bladert Aris-Jan in een ordner
met documenten over zijn vijftienjarige dochter Sunny. Vier jaar geleden
werd zij door zijn ex-vrouw naar een woonboerderij in Zuid-Frankrijk
meegevoerd. Hij en zijn zoon Boy zien Sunny vrijwel nooit. Na een relletje
pal voor het terras tussen de hoteleigenaar en een groepje gekleurde
jongeren raakt Aris-Jan in gesprek met twee Nederlandse vrouwen. De
oudste, Lisanne, herkent hij uit hun studententijd, toen zij nog op mannen
viel, in ieder geval op hem. Haar partner Femke blijkt dezelfde advocate
te hebben als hij en heeft over de situatie met Sunny gehoord. Femke
vertelt over de scheiding van haar eigen ouders, waardoor zij in een
pleeggezin belandde, met voor haar desastreuze gevolgen. Zij was toen
net zo oud als Sunny nu. Zo hebben Lisanne en Femke ieder hun eigen
reden om Aris-Jan bij te staan in het terugvinden van zijn vaderschap
over zijn dochter. Ook Sunny zelf eist haar positie op.