In het boek wordt vanuit de ontwikkelingspsychologie uitgelegd wat spel voor de mens, kind en volwassene, is en wat de voorwaarden zijn om te kunnen spelen op persoonlijk, maatschappelijk en cultureel vlak. De persoonlijke voorwaarden, voor wat betreft het spel van het kind, behelzen gevaren bij huis die het huidige kinderspel bedreigen en de extra risico's die (tijdelijk) gehandicapte kinderen lopen. Maatschappelijke voorwaarden gaan uit van de visie die de huidige volwassene heeft op spel en de manier waarop hij deze uit en zo het spelende kind stuurt. Culturele voorwaarden betreffen spel in kinderopvangsituaties in andere culturen (oosters China, oosters en westers georiënteerd Japan en de Verenigde Staten van Amerika) en de situatie in Nederland, ook wat betreft onze interculturele samenleving. Op grond daarvan blijkt een nieuwe visie op spel, waarbij de totale mens centraal staat, noodzakelijk. Met behulp van ideeën van de cultureel antropoloog Roy G. D'Andrade, de cultuurfilosoof Jean Gebser en de psycholoog Mihaly Csikszentmihalyi wordt aan het einde van het boek deze visie vormgegeven. In het boek wordt tevens aandacht besteed aan het spel dat bedreigd wordt door de tijdgeest die aan (wat sommige auteurs benoemen als) narcisme en aan rationalisme te veel ruimte geeft ten koste van de spelvrijheid van zowel het kind als de volwassene. Deze beperking leidt ertoe dat juist kinderen niet meer zelf hun plaats in de wereld kunnen bepalen en als zelfstandige en verantwoordelijke mensen leren leven.