De expeditie van Michiel de Ruyter in 1664-1665 was de verste en belangrijkste uit zijn carrière. Geen wonder dus dat zijn scheepsjournaal van deze tocht tot de interessantste reisbeschrijvingen van de zeventiende eeuw behoort. Naast de integrale tekst bevat het boek ook hoofdstukken over de achtergronden van de onderneming, de navigatie en De Ruyters taalgebruik.\nMet een oorlogsvloot van twaalf schepen vertrok De Ruyter in mei 1664 naar de Middellandse Zee, ter bestrijding van de Algerijnse kaapvaart. Voor Málaga krijgt de expeditie een radicaal andere wending. Engelse oorlogsschepen hadden enige tijd eerder het eiland Goeree en enkele forten op de kust van Guinee in West-Afrika veroverd op de Nederlandse West-Indische Compagnie. Om Engelse spionnen in de luren te leggen, krijgt De Ruyter opdracht met zijn vloot vanuit de Middellandse Zee onmiddellijk naar Afrika te vertrekken. Na in Afrika orde op zaken te hebben gesteld, stak De Ruyters vloot in maart en april 1665 de Atlantische Oceaan over en bracht in opdracht van de Staten-Generaal de Engelsen in het Caraïbisch gebied en in Noord-Amerika zoveel mogelijk schade toe. Daarmee was de expeditie uitgegroeid tot een onderneming van unieke proporties: een strafexpeditie langs drie werelddelen. Als held keerde De Ruyter in augustus 1665 voor de Nederlandse kust terug, om enkele dagen later tot luitenant-admiraal van Holland en West-Friesland en opperbevelhebber van de oorlogsvloot te worden bevorderd.\nDeel 62 van de Werken van de Linschoten-Vereeniging. Tweede druk (2005) van het oorspronkelijke deel uit 1961.