In de babyboomers schildert Wilfried Hendrickx een bitterzoet fresco van de generatie die net na de Tweede Wereldoorlog werd geboren. Het boek beschrijft drie cruciale momenten uit het leven van William Quickx 'een dwangneuroot geobsedeerd door de muziek van Bob Dylon en The Rolling Stones, de koers van het aandeel Paardenreserve, en het lijden ven de gekruisigde Christus. Het eerste deel, 'De kleine William', speelt in de jaren vijftig en vertelt hoe de jonge Quickx door Juffrouw Martha wordt voorbereid op zijn Eerste Communie Onder haar kundige leiding ontwikkelt William zich tot een godgeleerde in spe, 'Als de Heilige Geest een duif is, kan hij dan eieren leggen? Ziet God mij ook als ik op de wc zit? Met hoeveel waren de Drie Goddelijke Personen toen het Kindje Jezus nog niet was geboren? Komt Sinterklaas ook bij de socialisten? Voor deel twee, 'Only the lonely', wordt verhuisd naar de jaren zestig Vanuit een niet nader genoemde instelling schrijft de zeventienjarige Quickx een jonge, van puberromantiek bolstaande brief een Peter Van Fatselaer, zijn voormalige geestelijke leider. Het is een verhaal over tienerverdriet, het verschil tussen provo en marxisme, de juiste attitude bij het dansen ven de boogie en de troost van rock 'n roll. In het laatste fragment 'Cuba libre', heeft onze held de middelbare leeftijd bereikt. De enige vriend die hij ooit had, en met wie hij als student achter de rode vlag liep, heeft enkele dagen voordien zelfmoord gepleegd. Tijdens de begrafenismaaltijd komt het verleden weer tot leven. Drie uur later zit Quickx in het vliegtuig naar Havane 'om af te rekenen met de revolutie'. Moor ook daar blijven zijn demonen hem achtervolgen. De conclusie is onverbiddelijk: geen vrijheid, prevelde hij. geen verantwoordelijkheid. geen deugd en geen ondeugd. geen schuld en geen verdienste. geen hoop, geen geloof geen berouw, geen liefde. Er kon alleen maar vergiffenis zijn. En medelijden.