Voor wie het wil zien, is het leven doordrenkt van poëzie, zoals ook de poëzie doordrenkt is van het leven. Charles Ducal opent zijn essay met een levensverhaal vol poëzie, van de gemeentelijke jongensschool tot het sterfbed. Alle poëzie dateert van vandaag, beweert hij, Sybren Polet citerend, en om dat te illustreren strooit hij doorheen zijn essay verzen uit van P.C. Hooft over Guido Gezelle en Lucebert tot Els Moors. Wat Ducal daarbij bezighoudt, is het imago van onbegrijpelijkheid dat poëzie in veler ogen aankleeft. Volgens hem zegt het meer over die ogen en de wijze waarop ze lezen dan over de poëzie. Het essay is een pleidooi om poëzie te benaderen als wat ze in wezen is, een specifiek en creatief spel met de taal, en niet als een makkelijke gevoels- of stemmingsautomaat. Dat impliceert inwijding, moeite en precisie. Lezen wat er staat. Dan en alleen dan kan men ook, naar Martinus Nijhoffs regel, lezen wat er niet staat. Ducal besluit met enkele kritische bedenkingen over poëzie en onderwijs.
‘Alle poëzie dateert van vandaag’ is het derde Gedichtendagessay, een publicatiereeks waarin een dichter een persoonlijk pleidooi voor de poëzie houdt. De eerdere gedichtendagessays werden geschreven door Paul Bogaert (2008) en Luuk Gruwez (2009). Een initiatief van het Vlaams Fonds voor de Letteren, in samenwerking met het Poëziecentrum.
Charles Ducal (Leuven, 1952) publiceerde talrijke dichtbundels, zoals ‘Het huwelijk’, ‘De hertog en ik’, ‘De meesterknecht’, ‘Moedertaal’, ‘Naar de aarde’, ‘In inkt gewassen’ en tenslotte de in 2009 verschenen bundel ‘Toegedekt met een liedje’. De bundel ‘In inkt gewassen’ werd in 2006 bekroond met de Herman de Coninckprijs.