Anton Kersjes (1923-2004) was een icoon van het Nederlandse muziekleven in de tweede helft van de twintigste eeuw. Met televisieconcerten en laagdrempelige optredens in het Amsterdamse Concertgebouw bracht de dirigent hele volksstammen in aanraking met klassieke muziek. Kersjes stond in 1953 aan de wieg van het Kunstmaandorkest, een klein gezelschap dat onder zijn leiding uitgroeide tot een volwaardig Amsterdams Philharmonisch Orkest. Zijn erfenis leeft letterlijk voort in Het Kersjes Fonds, dat prijzen en beurzen geeft aan getalenteerde jonge kamermuziekensembles, violisten en dirigenten. Ter gelegenheid van het 25-jarig bestaan van dit ondersteuningsfonds schreef Thiemo Wind een biografisch portret van de dirigent, gevolgd door een twaalftal interviews met laureaten. Thiemo Wind is musicoloog, musicus en muziekjournalist. Hij was twintig jaar muziekredacteur van dagblad De Telegraaf. Aan de Universiteit Utrecht promoveerde hij op een monografie over Jacob van Eyck en het Nederlandse solorepertoire voor blokfluit in de Gouden Eeuw. Thans is hij onder meer hoofdredacteur van het Tijdschrift Oude Muziek. Op de vraag waar Anton Kersjes zichzelf klasseert in de rijen der dirigenten, antwoordt hij prompt: ‘Dat weet ik precies. Ik vind mezelf de plaatselijke dirigent van Amsterdam. Niks meer en niks minder. Ik voel me daar als een vis in het water. Ik vind het verrukkelijk om Aken eens op de knieën te krijgen. Ik heb momenten gehad in Moskou en Leningrad waar ik ovaties heb gehad. Ik ben zeven keer teruggeroepen in Boedapest. Dat zal ik nooit vergeten. En dan kom ik verrukt terug. Want hier is mijn plaats. Ik ben erg weg van Haitink en Von Karajan, dat is een magiër. Edo de Waart en Hans Vonk, echt uitschieters. Jalousie de métier ken ik helemaal niet. Ik ben lekker bezig. Ik ben in Amsterdam bezig.’