- en cultureel bepaald zijn. Er is sprake van een herwaardering voor de traditionele geneeswijzen van alle culturen, met name de Aziatische richtingen, omdat deze goed gedocumenteerd en geconserveerd zijn.
Dit in tegenstelling tot de traditionele Europese natuurgeneeskunde. In veel landen werd in de 19e en 20ste eeuw de traditionele geneeskunde verdrongen door een geneeswijze die gericht was op het bestrijden van ziektesymptomen en ziekteverwekkers. De kern van de klassieke medische erfenis, het zelfgenezend vermogen van de zieke mens en de optimalisering hiervan, verdween hierdoor steeds meer uit beeld. Tegen deze stroom in zijn er tot op de dag van vandaag wetenschappers, artsen en therapeuten die zich niet kunnen verenigen met dit verlies.
Mede doordat overheden en reguliere geneeskundigen de klassieke Europese medische erfenis niet koesterden maar drastisch afwezen, is er in de 20ste eeuw een wildgroei ontstaan van allerlei diagnostische en therapeutische 'natuurgeneeskundige' methoden. Zonder de achterliggende natuurgeneeskundige filosofie hierbij te betrekken, worden dergelijke methoden steeds vaker ingezet om de ziekte te bestrijden en niet om de zieke te genezen.
Het is belangrijk dat de natuurgeneeskundige bekend is met de actuele wetenschappelijke kennis over de mens en deze zo veel mogelijk integreert, maar de oorspronkelijke natuurgeneeskundige filosofie moet niet worden vervangen door de ideologie van de invasieve ziektebestrijding.
De natuur geneest: De arts is niet de meester, maar de dienaar van de natuur, aldus luidt het hippokratische uitgangspunt, dat in het 'Leerboek Traditionele Europese Natuurgeneeskunde' centraal staat.

In Nederland bestaan sinds 35 jaar particuliere hbo-opleidingen in de natuurgeneeskunde. De auteurs van dit boek zijn als docenten bij verschillende van deze opleidingen betrokken en hebben het ontbreken van een leerboek voor de kern van het natuurgeneeskundige beroep als een gemis ervaren. Het is met name de methodiek van de constitutionele behandeling die zonder leerboek moeilijk kan worden overgedragen.
Het boek bestaat uit drie delen die in samenhang de achtergrondfilosofie, historie, inhoud en positie van de natuurgeneeskunde expliciet maken.

Deel A Fundament start met de basisprincipes en de historische ontwikkeling van de traditionele Europese natuurgeneeskunde. Vervolgens worden de theoretische concepten waarop de natuurgeneeskunde stoelt n voor n toegelicht. De natuurgeneeskundige (student) heeft deze basiskennis nodig om de methodiek van de natuurgeneeskunde te kunnen begrijpen en hanteren.

Deel B Werkwijze vormt letterlijk en figuurlijk de kern van het boek. In dit deel worden de meest toegepaste en onderwezen diagnostische methoden en therapien besproken. Onder verwijzing naar de fundamenten uit deel A wordt stap voor stap uitgelegd hoe de natuurgeneeskundige de zorg aan de individuele patint invulling geeft en welke strategien daarbij worden gebruikt om het doel, een betere gezondheid, met natuurlijke middelen na te streven. De gegeven voorbeelden maken de hedendaagse praktijkvoering transparant en beter overdraagbaar.

Deel C Positionering behandelt de plaats die de natuurgeneeskundige inneemt binnen de Nederlandse maatschappij in het algemeen en de zorgverlening in het bijzonder. Er wordt aangegeven hoe de kwaliteit van de beroepsuitoefening wordt bewaakt en hoe deze door middel van onderzoek zou kunnen worden verbeterd. Hoewel de publieke acceptatie en waardering voor de complementaire geneeskunde meerdere malen door onderzoeken is vastgesteld, zijn er in ons land ook instanties die de natuurgeneeskunde graag zouden laten verdwijnen. De argumenten die een rol spelen in de discussie met deze partijen worden eveneens in dit deel behandeld.

De gedetailleerde inhoudsopgave en opbouw in 16 hoofdstukken met 107 (sub) paragrafen, steeds voorzien van een korte inleiding, maakt het eenvoudig om desgewenst capita selecta uit het boek te bestuderen.