Eduard Haver was vijfentwintig jaar militair zielzorger in de krijgsmacht. Hij werd uitgezonden naar Djibouti en Irak en voer diverse malen mee op langere reizen van de Koninklijke Marine. Hij werkte drie jaar op Curaçao en zes jaar in Duitsland. Tot medio 2022 was hij werkzaam op het Militair Revalidatie Centrum en het Militaire Hospitaal. Hij herkent zich in en wordt in het bij-zonder geïnspireerd en gemotiveerd door de mens die zoekt naar de zin van zíjn bestaan. Bij zichzelf en vele anderen ontdekte hij dat die zin telkens meeverandert met het meest eigene en dyna-mische van ons wezen: het Zelf. Hij beoogt in zijn werk de mens nieuwsgierig te maken naar zichzelf en aldus wegen te openen naar het Zelf, de anderen, en wie weet het Andere.

Hoewel dit boek geen beschrijving is van het zelfwordingsproces van de schrijver, is het geheel te lezen als een verslag van een ontdekkingsreis naar het Zelf. Een enkele maal geeft de auteur autobiografi sche inzichten zoals hij soms doet tijdens zijn pastorale gesprekken.

In dit boek doet de schrijver een poging om op een universele manier, ver voorbij de horizon van zijn eigen traditie, de werkelijkheid te beschouwen. Hij erkent dat het westerse christendom in menig opzicht ook leert wat andere tradities leren. Echter, met haar taal en boodschap kan de moderne mens niets meer. En dat is logisch, want geloofsleer veroudert en moet daarom steeds opnieuw vanuit de ervaring beleefd worden.
Hij herkent zich hierom in mensen die zoeken naar een eigentijdse invulling ervan. En bijgevolg verkende hij voor dit boek veel verschillende wegen naar het Zelf en ontdekte gaandeweg een enorme schat aan routebeschrijvingen en wijsheden. Hij probeert met name de ontkerkelijkte, of met religie onbekende(re), leer- en nieuwsgierige jonge lezer aan te spreken – zonder hem daarbij te willen overtuigen van een bepaalde richting, leer of methode en tegelijk zonder zijn persoon-lijke onorthodoxe mening onder stoelen of banken te steken.