De snel groeiende reformatorische scholen voor voortgezet onderwijs kregen vanaf hun prille bestaan te maken met een reeks onderwijsvernieuwingen. In een betrekkelijk korte periode moest een standpunt ingenomen worden ten aanzien van de middenschool, de basisvorming, de tweede fase en het vmbo. Het ging om vernieuwingen waarbij de overheid maatschappelijk wenselijke ontwikkelingen van zelfontplooiing, solidariteit en emancipatie via het onderwijs wilde regelen. Ze waren gebaseerd op optimistische verwachtingen over de zelfstandigheid en het autonome handelen van de leerlingen. De rol van de docent diende meer die van coach te worden.

Het beeld bestaat dat het reformatorisch voortgezet onderwijs tamelijk gemakkelijk en kritiekloos meegegaan is met deze vernieuwingen. De levensbeschouwelijke kritiek zou mager en omfloerst zijn geweest, onder andere omdat de beginnende denominatie de toets van de overheidseisen moest doorstaan. Er werd eerder gezocht naar Bijbelse voorbeelden die de vernieuwingen zouden moeten legitimeren en stimuleren dan dat deze vernieuwingen de toets der bijbels-pedagogische kritiek konden doorstaan.

In deze studie zal vanuit diverse invalshoeken bestudeerd worden welke positie schoolleiders, docenten, SGP-politici en vertegenwoordigers van de reformatorische besturenorganisatie VGS en de begeleidingsdiensten (BGS/DGS) innamen ten opzichte van de genoemde vier vernieuwingen. Deze studie wil ook verklaringen formuleren voor de geconstateerde houding ten opzichte van deze vernieuwingen.