Iets uit/ over dit boek.
'Hoewel het niet onmiddellijk verband houdt met de huidige 'milieu-krisis' en 'milieu-kritiek', is dit boek daarmee wel degelijk bezig. Het probeert de kultuurhistorische voorwaarden aan te wijzen vasn het proces waarin de westerse beschaving na de industriële revolutie de ruimte waarin ze zich heeft ontplooid meer en meer onherbergzaam heeft gemaakt. Dit gebeurde ondanks - of wellicht juist door - de totale rationalisering van het bestaan en een totale vermenselijking van de ruimte.
De leidende vooronderstelling van dit betoog is, dat de 'geest' van een kultuur zich bij uitstek manifesteert in de ervaring en inrichting van de ruimte die zij bewoont. Aldus blijkt onze westerse verhouding tot de ruimte sinds de middeleeuwen grondig te zijn veranderd. De besloten kristelijke ruimte heeft zich ontsloten voor de verkenning van de landschappen van de aarde. In deze ontwikkeling is de westerse mens van pelgrim gods tot toerist van de wereld geworden. Dit weerspiegelt zich in de geschiedenis van de landschapsschilder-kunst.
Deze geleidelijke opening van de traditionele europese ruimte tot wereldruimte betekent tevens een breuk met de traditionele struktuur van de menselijke struktuur in het algemeen. Door de rationalisering van het leven wordt de ruimte geontmythologiseerd en komt nu vrij als loutere uitgestrektheid voor het empirisch onderzoek van de wetenschappen.
Tegen de achtergrond van dit brede proces - dat van de rationalisering van de westerse maatschappij, weer-
spiegeld in haar verhouding tot de ruimte - probeert dit boek zulke verschijnselen te interpreteren als:
de verhouding stad-platteland, het wonen, de reis en het toerisme, de prehistorie en het volksgeloof.
Tenslotte vindt het in de beleving van de middag de strekking van de betekenis die het landschap voopr de moderne mens heeft, en die een religieuse dimensie blijkt te hebben'.