Oorspronkelijke titel: Imperial Mughal Painting (1978)
Vertaling: F. Oomes
Met bibliografie

Een deeltje uit de reeks bloemlezingen uit beroemde handschriften van uitgeverij Het Spectrum. In dit deeltje een selectie van de mooiste miniaturen uit het India van de 16e tot de 19e eeuw. De islamitische dynastie der Mogoelkeizers had omstreeks 1530 een groot deel van India veroverd en introduceerde er een Perzisch beïnvloede miniatuurkunst.
geleidelijk ontwikkelde zij zich tot een eigen stijl, gekenmerkt door een scherp observeren van mens en dier.

Afbeeldingen onder meer: Hamza-nama / hamzanama - Darab-nama / Darabnama - Akbarnama - Jahangir-nama - Shah Jahan-nama

Een van de kunstvormen die de Mogols meebrachten naar India was de miniatuurschilderkunst. Deze miniaturen waren uitsluitend bedoeld als illustraties van boeken en hadden daarom meestal een verticaal formaat. De Mogolstijl ontstond nadat Humayun in 1555 twee Perzische schilders, Mir Sayyid Ali en Abd al-Samad, uit zijn Perzische ballingschap meebracht naar India.
Vanzelfsprekend was de stijl daarom zwaar gebaseerd op de Perzische (Safawidische) miniatuurschildering, maar er zijn ook Centraal-Aziatische (Timoeridische) en typische Indiase invloeden. Hoewel de orthodoxe islam het afbeelden van mensen en dieren afkeurt, kenmerkt de Perzische stijl zich door elegante dierfiguren en bloemmotieven. Ook in de Mogolstijl komen dieren en planten terug, met name ter illustratie van gedichten en kronieken. Verdere populaire motieven zijn scènes uit het hofleven, jachtscènes, en voor de eerste maal in de Indiase geschiedenis waarheidsgetrouwe portretten, van de keizerlijke familie en andere hoogwaardigheidsbekleders of edelen. Uit de tot de 18e eeuw dominante stijl van het Mogolhof ontstonden andere stijlen aan de hoven van regionale heersers, zoals de sultans van de Dekan, de Rajputheersers van Rajasthan (met name Ajmer en Amber/Jaipur) of de nawabs van Avadh.

De twee Perzische schilders werden aan het Mogolhof in staat gesteld leerlingen op te leiden, zodat een school ontstond, waarvan verreweg de meeste schilders Indiërs en hindoes waren.[18] De datering van de miniaturen is gewoonlijk lastig omdat veel miniaturen kopieën van ouder werk zijn, waarbij ook de naam van de schilder en het jaartal mee gekopieerd werd. Een van de vroegste werken is het tussen 1558 en 1573 vervaardigde werk Hamzanama, dat oorspronkelijk ongeveer 1400 miniatuurschilderingen bevatte. Van de ongeveer 150 bewaard gebleven illustraties in het werk volgen sommigen de Perzische traditie: horizontale tekstdelen zijn geïntegreerd in vlakke, statisch overkomende illustraties. De meeste afbeeldingen bezitten echter duidelijke Indiase invloeden: een flexibelere compositie en dynamische, elegante figuren, waarbij tekst en illustraties zich naast elkaar bevinden. Anders echter dan bij oudere geïllustreerde hindoeïstische of jainistische manuscripten bevat elk folio in het werk een afbeelding.

In de daaropvolgende ontwikkeling versmelten de Indiase dynamiek en vrijzinnigheid met de Perzische technieken tot een eigen Mogolstijl. Deze stijl kenmerkt zich door het gebruik van cavalièreprojectie, overwegend puntsymmetrische composities en door verfvlakken verlevendigd met centraal gepositioneerde illustraties.[19] Omdat Akbar de schilders opdracht gaf historische kronieken en de biografieën van zichzelf, Babur en Timoer te illustreren verbeelden veel van de schilderingen uit die tijd historische gebeurtenissen. Enkele belangrijke schilders uit de late 16e eeuw waren Daswanth, Basawan en diens zoon Manohar.
Onder Jahangir, die een buitengewone belangstelling in schilderkunst had, zou de miniatuurkunst haar hoogtepunt bereiken. In plaats van de onder Akbar gebruikelijke voorstellingen van massale gebeurtenissen als veldslagen of bijeenkomsten gaf Jahangir vooral opdracht tot afbeeldingen van personen en dingen. Dit komt tot uiting in naturalistisch aandoende afbeeldingen van Indiase dieren en planten en detailgetrouwe portretten van personen, die in albums gebundeld werden. De voorheen stilistische Perzische achtergronden werden vervangen door Indische landschappen. De kleurkeuze bleef daarentegen Perzisch: heldere kleuren en goud domineren.
Een andere verandering was dat de schilderingen in de tijd van Jahangir meestal het werk van een enkele kunstenaar waren, terwijl onder Akbar vaak meerdere personen aan een afbeelding werkten. Als gevolg is het aantal werken uit de tijd van Jahangir beperkter, maar de gemiddelde kwaliteit lag hoger. In geringe mate is ook sprake van Europese invloeden. Hoewel al in 1580 door Portugese gezanten Europese schilderijen aan Akbar getoond werden, was het pas Jahangir die zijn kunstenaars opdracht gaf deze te bestuderen en de technieken te kopiëren. Vanaf dat moment komen miniatuurportretten naar Europese stijl voor. Ook werden Europese motieven overgenomen, zoals aureolen. Hoewel deze in de Europese kunst normaal gesproken zijn voorbehouden aan heiligen, werden ze in de Mogolkunst gebruikt bij keizerlijke portretten. Bekende schilders uit deze periode zijn Abu al-Hasan, Ustad Mansur, Bichitr en Bishandas.

De schilderkunst onder Shah Jahan onderscheidde zich nauwelijks van die onder Jahangir. Uit deze tijd zijn veelal portretten en genrestukken bewaard. Onder Aurangzeb kwam een einde aan de patronisering van de schilders aan het hof. De kunstenaars vertrokken in deze tijd naar de hoven van regionale heersers. Het gevolg was dat het centrum van de Indiase schilderkunst zich van het Mogolhof verplaatste naar met name Rajasthan, en later andere regionale hoven. In de 18e eeuw leidde dit tot de opbloei van de aldaar gevestigde miniatuurschilderstijlen. De typische Mogolstijl werd nog beoefend tot het einde van de 18e eeuw.
(Bron: Wikipedia)

Indian miniatures