Is de politieke cultuur een visuele cultuur geworden? De kiezer kan via de televisie informatie van velerlei aard opnemen: informatie over het uiterlijk van de politicus, de persoonlijkheid, de niet-verbale communicatie, de retoriek, de stem en (last but not least?) de inhoud van de politieke boodschap. Door de televisiecultuur vormen wij in toenemende mate onze politieke mening op basis van indrukken in plaats van argumenten. Dit lijkt goed nieuws voor politici, want indrukken kan men manipuleren. Maar wat is de positie van de politicus in het medialandschap? Zijn de (audiovisuele) media niet de eindregisseurs en de schuldigen? Of straalt echt politiek talent toch gewoon van het scherm af? Hoe belangrijk is de persoonlijkheid van de politicus? Bestaat 'de persoonlijkheid van de politieke overwinnaar'? Hoe belangrijk is uiterlijk? Maken de aantrekkelijkste man en de meest vitale vrouw de beste kans? Kunnen politieke partijen ook het nieuwe medium internet benutten voor het maken van 'een goede indruk'? Dat nieuwe én oude middelen van politieke communicatie beide hun nut hebben, wordt aangetoond met drie cases over de Belgische federale verkiezingen van 18 mei 2003. Hoe is het gesteld met de kwaliteit van de verkiezingswebsites en hoe kan men deze verbeteren? Welke waren de campagnestrategieën van de grote Vlaamse partijen? In hoeverre is er sprake van 'amerikanisering' van de Vlaamse campagnevoering? En welke zijn de effecten van de liveverkiezingsdebatten? Zijn debatten bruikbaar om de verkiezingsuitslag te voorspellen (of zelfs te beïnvloeden)? Kunnen politici debatten benutten voor hun 'impressiemanagement'? Drie cases over de Nederlandse en de Vlaamse context bieden inzicht in deze problematiek. Politici hebben de mogelijkheid om indrukken over hun persoonlijkheid en hun uiterlijk beter af te stemmen op de kiezersgunst.
Politiek impressiemanagement in Vlaanderen en Nederland is bruikbaar
als studieboek, maar zeker ook boeiend voor iedereen met
interesse in politieke communicatie en verkiezingen.