Zijn eerste herinnering was het kolenhok in een kindertehuis. Er was geen licht en hij zat daar als vijfjarig jongetje dagen lang opgesloten. Ze hadden hem vergeten tot zijn ongehuwde moeder toevallig langs kwam. Ze redde haar zoon van de hongerdood. Ze wilde aantonen dat ze weer voor hem kon zorgen omdat er een man was die met haar wilde trouwen.
Het huwelijk werd een ramp. Klaas Theo schikte zich in zijn lot. Hij was blij dat hij een vader had, want kinderen van ongehuwde moeders werden buitengesloten en gepest. Gelukkig had hij als toevluchtsoord Tante Miep, de alom gerespecteerde hoerenmadam van de Amsterdamse Wallen. De lieve tantes achter het raam werden zijn vriendinnen. Vaak mocht hij logeren als het thuis weer eens onhoudbare situatie was.
De oorlog kwam hij bijna probleemloos door, afgezien van het diepe verdriet om zijn vriendje David. Regelmatig gebeurde het dat moeder boodschappen ging doen en pas twee maanden later weer thuis kwam.......
Zijn pubertijd bracht hij door in het seminarie in Brabant. Tijdens een van zijn vakanties probeerde hij zijn paterplichten te doen. Hij ging naar de gevangenis om een bovenbuurman bij te staan die zijn vrouw de hersens had ingeslagen. Dit gesprek werd de basis van zijn uiteindelijke beslissing om het habijt neer te leggen.
Eenmaal terug in Amsterdam werd hij met de nek aangekeken. Ze noemden hem een gevallen pater. Daarna begon zijn leven als kunstenaar. Hij ontmoette de vrouw van zijn leven, maar toch bleef er een hang naar het verleden. Tijdens het schilderen kwamen ongewild uit zijn fantasie rondingen van vrouwen bij wat hij ook maar probeerde te maken. Elk landschap, elk straattafereel, altijd verscheen ergens een Tante van Tante Miep.
Nu op 85 jarige leeftijd zet hij nog iedere dag zijn verlangens op het linnen.
Klaas Theo Hermans. Rokkenjager en Bourgondiër.
En hij vraagt zich steeds af:'' Wie ben ik.''