Meneer Braun heeft zich teruggetrokken op het Caribische eiland Nevis, waar hij het geluk zoekt in de routine van lezen, eten en kijken naar meisjes. Dat kijken naar meisjes en ze vastleggen in tekeningen is een fascinatie die zijn leven domineert.
Op Nevis wordt een jonge vrouw vermoord. Meneer Braun ontdekt dat hij de paranormale gave om door de ogen van het slachtoffer het moorden te zien en de dader te tekenen: in nachtelijke tekeningen legt hij die beelden vast op papier. Zijn leven raakt verstoord door deze nachtmerries. Gruwelijke beelden zijn het, en ze staan in schril contrast met de onschuld van de jonge meisjes die overdag zijn ogen balsemen. Zijn tekeningen blijken veel geld waard te zijn. Maar die drukte rond zijn tekeningen is juist hetgeen Meneer Braun niet wil. Zal hij er in slagen om zijn rust weer te vinden…
Fragment
‘Het tekentalent van meneer Braun bleef voor zijn alerte leerlingen niet lang verborgen. Van elke leerling uit zijn klas schetste hij een portret, nu niet langer met potlood op een schrijfblok, maar met houtskool op zwaar geschept papier. En al die portretten gaf hij weg.
De meisjes die zijn leven met hun schoonheid draaglijk maakten, tekende hij echter twee keer. En zo verzamelde hij per schooljaar soms één, soms twee, soms vijf portretten. Met de onschuldige schoonheid in die tekeningen kon meneer Braun de aanval openen op de gruwelbeelden uit zijn nachtmerries; de portretten van de jonge meisjes vormden het tegengewicht, het contrapunt.’