Nico Randeraad vertelt in dit boek in een aangename stijl de geschiedenis van de statistiek in de negentiende eeuw.
Toentertijd was statistiek, anders dan nu, een allesomvattende wetenschap, die ervan uitging dat de samenleving net als de natuur aan wetmatigheden onderworpen was. Daarvoor moest er geteld worden, want wat geteld kon worden, kon worden opgelost: misdaad, armoede, zelfmoord, prostitutie, ziekte en menige andere bedreiging van de burgerlijke samenleving.
Dankzij de statistiek zou iedereen in Europa kunnen genieten van welvaart en vooruitgang. Maar het grenzeloze optimisme werd tegengewerkt door de nationale belangen en ambities van de Europese staten, die met de internationale statistiek weinig op hadden.
Nico Randeraad neemt de lezer mee naar de negen congressen die de statistische beweging hield, van het eerste congres in Brussel in 1853 tot de laatste bijeenkomst in Boedapest in 1876. Vele bekende en minder bekende Europeanen komen voor het voetlicht, van liberale hervormers als Adolphe Quetelet, de vader van de internationale statistiek, Marie Matthieu von Baumhauer en Ernst Engel, tot Florence Nightingale, Willem III en prins Albert, de echtgenoot van koningin Victoria.
Nico Randeraad (1962) is als historicus verbonden aan de faculteit Cultuur- en Maatschappijwetenschappen van de Universiteit Maastricht. Hij studeerde in Amsterdam en Florence, en doceerde eerder in Hull, Rotterdam en Groningen.