Het Spaanse fin de siècle is een fascinerende periode die nog nauwelijks belicht is. Spanje was in die tijd een land van grote tegenstellingen. Terwijl een groot deel van het platteland nog onbereikbaar was voor moderne vervoermiddelen en het merendeel van de bevolking lezen noch schrijven kon, bestond er een kleine culturele elite die goed op de hoogte was van de ontwikkelingen elders in Europa. Tegen deze in kort bestek geschetste achtergrond wordt in Het perspectief van de vooruitgang de Spaanse bijdrage aan het Europese fin de siècle-debat geanalyseerd. De optimistische maatschappijvisie die kenmerkend was voor de negentiende-eeuwse liberale burgerij werd, mede onder invloed van het werk van Nietzsche, ook in Spanje onder vuur genomen. Aan de hand van de intellectuele ontwikkeling van de excentrieke publicist Joaquin Costa, de literatoren Angel Ganivet en Azorin en de internationaal vermaarde filosofen Miguel de Unamuno en Jose Ortega y Gasset worden de fundamentele veranderingen uit die periode aan een onderzoek onderworpen. Daarbij wordt duidelijk dat de komst van de twintigste-eeuwse massamaatschappij gepaard ging met een verschuivend toekomstperspectief, een wijzing van het mensbeeld en de opkomst van een nieuwe politieke ruimte. Het perspectief van de vooruitgang vormt daarmee een welkome aanvulling op de bestaande geschiedschrijving over het Europese fin de siècle en een heldere analyse van een nog grotendeels onbekend deel van het Spaanse verleden.