Het Turkse meisje Ayce is net veertien geworden als ze wordt uitgehuwelijkt aan haar neef Mustapha en naar zijn familie in Duitsland wordt gestuurd. Nog voordat ze getrouwd zijn, wordt Ayce al door Mustapha mishandeld en ook tijdens haar huwelijk wordt ze regelmatig het slachtoffer van fysiek en seksueel geweld. Van haar schoonfamilie hoeft ze geen enkele steun te verwachten. Al het geld, dat ze verdient met hard werken in een fabriek wordt rechtstreeks overgemaakt naar de rekening van haar schoonmoeder.

Op haar vijftiende bevalt Ayce van haar eerste zoon; twee weken na de bevalling staat ze alweer achter de lopende band, draait ze op voor het hele huishouden en doet ze 's avonds ook nog thuiswerk om bij te verdienen. Mustapha zelf werkt nauwelijks. Nog vier kinderen volgen. Al die tijd spreekt Ayce slechts gebroken Duits en leeft ze volledig in isolatie. De wereld buiten de eenkamerwoning van haar schoonouders in voorstadje van München is haar vrijwel onbekend.

Als Mustapha haar op een dag zo erg mishandelt, dat ze naar het ziekenhuis moet, is voor Ayce de maat vol. Ze besluit te vluchten en vindt onderdak in een opvanghuis voor vrouwen. Daar neemt ze een moedig besluit, dat haar leven zal veranderen; ze vraagt echtscheiding aan. Mustapha reageert daarop door haar twee jongste kinderen te ontvoeren en mee te nemen naar Turkije. En dan volgt voor Ayce de lange strijd om haar kinderen terug te krijgen.