Een belangrijke drijfveer achter veel vernieuwingsbewegingen in de twintigste-eeuwse beeldende kunst is het verlangen naar een betere, mooiere en rechtvaardiger wereld.\nDeze utopie, die na de twee wereldoorlogen steeds opnieuw is geformuleerd, veronderstelt een verband tussen een «nieuwe mens» en een «nieuwe kunst». Een kunst die een nieuwe beeldtaal voorop stelt, en die in haar verschijning een harmonische synthese is, een verbinding tussen de nieuwe mens en zijn nieuwe wereld.\nDe geometrie, of meer in het algemeen de wiskunde, is vanwege haar rationaliteit en algemene geldigheid, telkens een van de belangrijkste fundamenten voor deze kunst. Zij is dat voor Berlage en zijn sociaal geïnspireerde gemeenschapskunst van omstreeks 1900. Zij is dat ook na de Eerste Wereldoorlog voor Mondriaan, Van Doesburg en De Stijl, die de nieuwe beeldtaal voorstellen als een totaal\nabstracte, geometrische schilderkunst.\nBij al deze «utopisten» betreft het steeds een totale conceptie, een synthese van alle beeldende kunsten en de architectuur.\nNa de Tweede Wereldoorlog wint dit ideaal - dat ook in de jaren twintig door het Bauhaus in Duitsland wordt gepropageerd - voor een derde maal terrein in Nederland. In de crisisjaren wordt het immers, evenals de geometrische abstractie, grotendeels verlaten.\nDit boek belicht de na-oorlogse synthese-beweging in Nederland en de daarmee verbonden geometrisch-abstracte schilder- en beeldhouwkunst. De geschiedenis van deze stroming wordt beschreven aan de hand van de kunstenaars, hun verenigingen, de waardering die zij oogsten bij publiek en kritiek, de argumenten van voor- en tegenstanders, de verbanden van deze kunst met het verleden en met ontwikkelingen in het buitenland.