Ze werd geboren in Bogotá, en groeide op in Frankrijk. Toen, op haar tweeëndertigste, gaf Ingrid Betancourt haar veilige, comfortabele leven op om terug te keren naar Colombia. In een land dat langzaam werd verwoest door terrorisme, geweld, angst en een alomtegenwoordig gevoel van hopeloosheid, werd zij een politiek leider. In 2002, toen ze campagne voerde als kandidaat voor de Colombiaanse presidentsverkiezingen, werd ze ontvoerd. Niets had haar kunnen voorbereiden op wat daarna kwam: ze zou de volgende zeseneenhalf jaar diep in de jungle
doorbrengen, als gevangene van de farc. Zelfs aan de stilte komt een eind is haar zeer persoonlijke en aangrijpende verslag van die periode. Een groot deel van haar gevangenschap bracht zij geketend door, dag en nacht, maar ze hield nooit op met dromen over ontsnapping. Een paar keer slaagde ze er ook daadwerkelijk in om weg te komen, maar ze werd altijd gevonden. In haar succesvolste poging wist ze het samen met een medegevangene een week op de vlucht vol te houden, maar toen haar lotgenoot ernstig ziek werd, werden ze opnieuw opgepakt. Later begreep Betancourt dat ze maar een paar kilometer van de vrijheid waren geweest. De feiten van haar verhaal zijn onthutsend genoeg, maar het is Betancourts ontembare geest die deze zo bijzondere geschiedenis voortstuwt, tot leven brengt, kleur en diepgang verleent. Het feit dat zij het landschap van haar ziel evenveel aandacht schenkt als de gebeurtenissen en de mensen om haar heen, maakt Zelfs aan de stilte komt een eind tot een bespiegeling op de essentie van het leven zelf – angst en vrijheid, hoop en inspiratie. Betancourt beschrijft hoe de routines die ze zichzelf oplegde haar uiteindelijk in staat stelden het ondenkbare te doen: voorbij de ellende van het moment innerlijke rust vinden.