Weinig zal koning David vermoed hebben, dat de stad Jeruzalem, die hij eens op de Jebusieten veroverde, door de eeuwen heen in de belangstelling van de mensen zou blijven staan. Immers er is geen stad ter wereld met zo'n rijke geschiedenis.
Eeuwenlang hadden de kinderen Israëls reeds het land Kanaan in bezit, en nog woonden overal tussen hen in de stammen van de heidenen. Het Boek Richteren geeft een lange lijst van Kanaänietische groepen, die door Israël niet waren verdreven. Het hart van het land was ook nog niet veroverd.
'De kinderen van Benjamin', zo lezen we, 'hebben de Jebusieten, te Jeruzalem wonende, niet verdreven'. Zelfs Saul en Jonathan hebben er geen einde aan gemaakt.
In Jeruzalem lag de kracht van het land en moet in de tijd van Abraham reeds een machtige stad geweest zijn. Door haar natuurlijke ligging was de stad het aangewezen middelpunt.
En hoe sterk ook de burcht en de vestingwerken van de Jebusieten waren, blijkt wel uit de woorden van de Jebusieten tot koning David: 'Gij zult hier niet inkomen, maar de blinden en kreupelen zullen u afdrijven'.
In de kracht Gods heeft David Jeruzalem op de Jebusieten veroverd en heeft er zijn hoofdstad van gemaakt. Deze oude Jebueietenstad is toen het centrum van Davids regering geworden. Jeruzalem werd ook het centrum van de godsdienst van de Israëlieten en in de tempel van Salomo wees alles heen naar de komst van Davids grote Zoon.