Het emancipatiebeleid van de overheid bestaat tot nu toe vooral op papier. Er ligt weliswaar een Beleidsplan Emancipatie dat uitgaat van de zelfstandigheid van individuen, maar concrete maatregelen om die zelfstandigheid te realiseren ontbreken. De vrouwenbeweging moet in de jaren negentig manieren zien te vinden om de voor haar belangrijke zaken weer hoog op de politieke agenda te krijgen. Een handicap bij het beïnvloeden van het beleid is de 'organisatie' van de vrouwenbeweging. De vrouwenbeweging wordt gevormd door haast ontelbare groepen, die zich georganiseerd hebben op deelterreinen. Daardoor vindt onvoldoende uitwisseling plaats van de ideeën over politieke strategieën van de afzonderlijke groepen. Met deze discussiebundel wil de redactie Politieke Vorming van Vrouwen van de Stichting Burgerschapskunde de discussie in de vrouwenbeweging over politieke strategieën opnieuw entameren. Het eerste deel van de bundel analyseert de ontwikkeling van vier brede strijdterreinen van de vrouwenbeweging in de Jaren tachtig: arbeidstijdverkorting, economische zelfstandigheid, kinderopvang en positieve actie.
In het tweede deel zijn onder meer bijdragen opgenomen over de invloed van het feministisch gedachtengoed op de politieke partijen, het facetbeleid, strategieën van vrouwenorganisaties op concrete actiepunten, de visies van vrouwenorganisaties op lobbyen en op meer effectieve strategieën. In dit deel komen ook 'lobby-doelwitten' aan het woord, die vertellen op welke manieren vrouwengroepen het beste te werk kunnen gaan om hen als belangenbehartigsters te kunnen inzetten.