'Zou ik... Henk... mogen spreken!'
Susans hart springt op en galoppeert in haar borstkas. Vroeger had Henk haar met dit soort grapjes geplaagd. Ze scant de mogelijkheden. Een practical joke! Uitgesloten! Zelfs een zon-derling met een absurd gevoel voor humor zou dit niet grappig noemen. Trouwens wie zou haar zo'n valse streek flikken! Bovendien, van alle mensen die ze kent, lijkt geen enkele stem zoveel op die van Henk als deze. Een gelaagde stem. Lagen die achter elkaar aan vibreren zodat van elke klank echo's natril-len door de lucht.
'Bent u er nog!'
'Met wie spreek ik!' Tevergeefs probeert ze haar stem en hart te beteugelen.
De weduwe Susan Jones verzorgt thuis haar ernstig zieke moe-der. Op een dag rinkelt de telefoon. Omdat ze verwacht dat een van haar beide dochters in Nederland belt neemt ze op. Aan de lijn is een man die zich een goede vriend noemt van haar over-leden echtgenoot en ook haar dochters zegt te kennen. Hoe de vrouw ook haar best doet zich de 'vriend' te herinneren, ze kent hem niet. De raadselachtige telefonische kennismaking verbreekt haar eenzaamheid. Maar wat met 'zijn stem uit duizenden' on-schuldig begint loopt uit op een situatie geladen met onderhuidse spanning waarin de hoofdpersoon meent te verliezen wat haar het meeste lief is.
Annel de Noré schaarde zich met De bruine zeemeermin (2000) bij de nieuwe generatie schrijfsters die het Suriname van nu als belangrijkste thema heeft. In haar van passie, wreedheid en magie doordrenkte verhalen, gebundeld in Het kind met de grijze ogen (2004), toonde zij deel uit te maken van een Caribische vertel-traditie.