Anwar al-Sadat, „als zoon van een boer geboren en grootgebracht aan de oevers van de Nijl, waar de mensheid voor het eerst getuige was van de dageraad van de tijd", zoals hij zelf in een voorwoord schrijft, heeft vooral door de bijna permanente oorlogssituatie in het Midden-Oosten internationale bekendheid gekregen. Maar het is niet alléén de oorlog, die hem befaamd maakte. Hij is zonder twijfel ook door eigen kwaliteiten op de voorgrond getreden. Met name zijn origineel vredesinitiatief in de herfst van 1977 en de toespraak, die hij op 20 november in het Israëlische parlement hield hebben hem in het middelpunt van de internationale aandacht geplaatst.
Toen hij de op 28 september 1970 gestorven Gamal Abdel Nasser als president van Egypte, opvolgde was hij in de ogen van diplomatieke waarnemrs in Cairo een niet bijzonder opvallende figuur. Hij had weliswaar al een rol gespeeld in het verzet tegen de Britse overheersing van Egypte en hij was de oprichter geweest van de Beweging van Vrije Officieren, die later de monarchie ten val bracht, maar daarna had Nasser de schijnwerpers van de publiciteit vrijwel volledig naar zich toegetrokken. Sadat werd zo een figuur van het tweede plan, die vice-premier kon worden dank zij zijn bestuurlijke kwaliteiten en het feit, dat Nasser van deze rustige figuur geen bedreiging van zijn positie behoefde te verwachten.
Toen hij, door de dood van Nasser, min of meer onverwacht op de hoogste post kwam, bleek hij toch allerminst een kleurloze figuur. Hij stuurde duidelijk een andere koers dan Nasser, die nog al eens met de Sowjet-Unie flirtte, was tot op zekere hoogte minder dictoriaal dan zijn voorganger, maar wist toch belangrijke veranderingen in zijn land door te drukken. De twee grote feiten uit zijn nu bijna achtjarige regeerperiode waren het bevel tot de oktoberoorlog van 1973, die aanvankelijk militaire successen tegen Israël bracht, en het initiatief van 1977, waarmee hij een vruchtbaar vredesgesprek met Israël op gang wilde brengen. Als een regerend president moest Sadat zich beperkingen opleggen bij het schrijven van zijn memoires. Te grote openhartigheid zou zijn eigen poitieke positie of die van het land kunnen schaden. Het betekent, dat de lezer een vrij uitvoerig overzicht van de politieke activiteiten van de jeugdige Sadat krijgt, maar de achtergrondinformatie over het doen en laten van president Sadat is toch wel in de eerste plaats bedoeld om eigen beleid te rechtvaardigen. Dat is overigens zijn goed recht en hij komt desondanks niet onsympathiek over. En bovendien bevat dit deel toch wel interessante bijzonderheden. Voor zover uit deze autobiografie valt op te maken is deze Sadat een voorzichtig en gematigd man en geen Nasser, die droomde van het leiderschap van een groot Arabisch rijk.
Een alfabetisch register, de tekst van de boodschap van Sadat aan president Leonid Brezjnjev van 30 augustus 1972, de richtlijnen van de president aan de opperbevelhebber van de strijdkrachten op 1 oktober 1973, de strategische richtlijnen van de president aan de opperbevelhebber van de strijdkrachten op 5 oktober 1973, het telegram aan president Asad van Syrië van 20 oktober 1973 en de toespraak van Sadat tot het Israëlisch parlement op 20 november 1977 zijn als toegift aan het boek toegevoegd.