Magistraal epos over vaders en zonen en over de zee die geeft en neemt

Marstal is een klein stadje op het kleine eiland Ærø in de Deense archipel. Maar in 1848 is het het thuisland van een nieuwe generatie mannen die vast van plan zijn de hoge zeeën te overwinnen en zo ver mogelijk van Denemarken weg te zeilen als de wind wil brengen. Mannen die in een eeuwigdurende oorlog worden gedwongen: met andere staten, met de zee, met elkaar, met de vrouwen van wie ze houden en vooral met hun eigen verlangens en gevoelens. Hun verhaal is er een van moed, meedogenloosheid, geweld, hartstocht en verlies. Want de zee vraagt altijd zijn tol van de mannen, zoals van het buitenbeentje Laurids Madsen – die naar de hemel gaat en terugkeert. En van zijn zoon Albert, de ontdekker van een mysterieus gekrompen hoofd. En van Knud-Erik, van wie de Tweede Wereldoorlog het moreel onmogelijke verlangt. De zee eist ook zijn tol van de vrouwen: de weduwen van de verdronkenen, en van Klara, Marstals Engel der Wrake.

Van de kale rotsen van Newfoundland tot de weelderige plantages van Samoa, van louche kroegen op Tasmanië tot de bevroren kusten van Noord-Rusland, Wij, de verdronkenen is een roman over zonen en hun (afwezige) vaders, over mannen die wegvaren en over vrouwen die achterblijven; een groots epos dat bijna een eeuw bestrijkt en waarin op magisch-realistische wijze een familie en het vissersdorp waar ze vandaan komt worden beschreven.