ADHD-ers , depressieven en zelfs Alzheimer's krijgen chemicali?n die in feite partydrugs zijn en die drogeren in plaats van genezen.
Artsen mogen dit niet weten, vandaar dat men ze opleidt met de fabeltjes van tekorten aan serotonine- of dopamine.

Het complete medisch establishment verkondigt deze sprookjes als wetenschappelijke waarheden en elk echelon vaart er wel bij.

Alleen ...de kinderen niet en de sukkelaars bij wie men het zenuwstelsel en vitale hersencellen kapot maakt, om redenen die zeer ver af staan van medische zorgverstrekking.

Drie jaar na ? De medische megablunder ? (ISBN: 978-909021709-3) blijkt dat de kracht die nodig is om een medische massa te overtuigen recht evenredig is met die massa.
De wetenschap verklaart het werkingsmechanisme van harddrugs als onbekend om daarmee een waan van veiligheid te cre?ren.

Maar is al eens nagegaan, wat voor baten deze gigantische gezondheidsinvesteringen hebben opgebracht voor de gezondheid van onze bevolking?

Heeft men al eens onderzocht

?hoeveel minder (zelf)moorden er zouden zijn
?hoeveel minder Alzheimers zouden er zouden zijn
?hoeveel minder jongeren in psychiatrie zouden terecht komen

zonder die zogezegd therapeutisch toegediende drugs ?

Dit boek wel ! Het toont haarfijn en wetenschappelijk onderbouwd aan hoe de verhaaljes over serotonine en dopamine verzonnen zijn om te verbergen dat men kinderen en jongeren eigenlijk met amfetamine- en(of) coca?nestoffen drogeert om snel geld te verdienen.

Drie pijlers vormen de rode draad van dit belangwekkend geschrift :

1) Een fysiologische redenering over serotonine, die aantoont hoe de stof helemaal niets met depressie te maken heeft, wat perfect aansluit bij de chemische uitleg waarom amfetamine of coca?ne toedienen alleen maar zenuwstelsels kapot maakt

2) De manier belichten waarop het farmaceutisch bedrijf Eli Lilly instellingen als FDA, EMEA, de Europese Commissie, CBG en zelfs onze federale regering in een ijzeren greep houdt, en politieke beslissingen kan doordrukken.

3) De verklaring waarom medische proefschriften over het ontstaan van Alzheimer eindigen met het obligate zinnetje, dat ? men nog steeds in het duister tast en dat over het onderwerp nog verder moet gestudeerd worden ? :

op die manier vermijdt men de medische dopingindustrie voor het hoofd te stoten.

Het boek toont onweerlegbaar het verband aan tussen het gebruik van ADHD-medicatie en antidepressiva met dementie, want nu de serotonine-hypothese vervalt, blijft alleen het chemisch werkingsmechanisme over, dat men ooit om commerci?le redenen als onbekend had verklaard.

Eigenlijk belicht deze studie wat zich op vele vlakken in onze maatschappij voordoet : we worden met de dag lichamelijk en mentaal zieker , terwijl de verantwoordelijke machthebbers zich inspannen om de potjes gedekt te houden.