Het is een opvallend fenomeen: vele internationale, bijzonder gewaardeerde en om hun taalgebruik geprezen schrijvers komen uit een meertalige regio. Denk aan Franz Kafka, Günter Grass of Herta Müller. Zonder twijfel valt met De engel van het vergeten een schrijver te ontdekken die daar ook toe behoort: Maja Haderlap.
Net als de auteur geboren in de eeuwenlang bevochten grensregio tussen Oostenrijk en Slovenië, groeit de hoofdpersoon op in een bosarbeidersgezin onder de hoede van haar grootmoeder. Die vertelt over de kunst van het kruidenbrood bakken, het roken van worst, maar ook vertelt ze wrange verhalen. Dat ‘het bos in gaan’ of ‘de bergen in’ veel kan betekenen: een boom kappen, paddenstoelen plukken, of jagen. Maar ook verzet plegen: van de partizanen tegen de Oostenrijkse fascisten of tegen de Sloveense aanhangers van een communistisch Joegoslavië. Je kunt je in het bos ook verstoppen voor de vijand of voor de kou. Voortdurend op je hoede zijn hoort net zo bij het leven van deze familie als God en de maagd Maria, de zaag en de schnaps. De engel van het vergeten vertelt op ongeëvenaarde wijze hoe een jonge vrouw moet leren een samenhangend geheel te maken uit de schaarse opmerkingen van haar dronken vader of de soms raadselachtige verhalen van haar grootmoeder. Hoe krijg je van de brokstukken van het verleden een idee van hun leven destijds? En in welke taal droom je als jonge vrouw je eigen leven verder, in het Sloveens van je familie of het Duits van je school? Maja Haderlap schreef een literair meesterwerk op de grens van twee werelden. De engel van het vergeten is een internationale bestseller en is in twintig talen vertaald.