Wanneer José Buitendijk in Esta een column leest van Çilay Özdemir, herinnert ze zich haar klasgenootje uit de brugklas en stuurt haar een brief. Er ontstaat een levendige correspondentie tussen de twee vrouwen en de oude vriendschap leeft op. José groeide op in een dorp en haar jeugd speelde zich af rond de kerk. Çilay kwam als tienjarige uit Turkije en probeerde in Nederland haar eigen plek te vinden, wat soms lukte en soms ook helemaal niet. Tegen de tijd dat zij elkaar weer treffen, woont Çilay als single in Amsterdam, en José met man en kinderen in de Hoeksche Waard. Ze schrijven elkaar over hoofddoekjes versus zondagse hoedjes, over klederdracht en boerkas en kerk en moskee, maar ook over relaties, kinderen en werk. Soms zijn ze het eens, maar vaker niet, en dat levert een buitengewoon levendige discussie op.

Briefwisseling tussen een Turkse hoogopgeleide columniste en een Nederlandse vrouw uit de Hoeksche Waard uit een wat traditioneel christelijk milieu. De vrouwen zijn even oud, ze zaten ooit samen in de brugklas en ze lijken in veel dingen erg op elkaar. Dat is een leuke ontdekking voor de vriendinnen die dit boek samen met veel plezier schreven, maar het maakt het niet echt spannend voor de lezer. Er zit te weinig frictie in het thema en er wordt te veel gebabbeld. De brieven zijn per hoofdstuk ondergebracht bij thema's als familie, jeugd, geloof, zwangerschap, kleding, cultuur etc. Het geeft een mooi tijdsbeeld. Vergelijkbaar met 'Zout' (2006) van Marjan Berk, eveneens een dubbelportret van twee vrouwen, maar dat is spannender en vlotter geschreven. De inhoud daarvan is verrassender omdat de verschillen tussen beide vrouwen groter zijn. Deze uitgave is evenwel een toegankelijk boek over een vrouwenvriendschap dat leest als een Libelle of Margriet in de zomer op het strand.