Voorafgaande aan de moderne verzorgingsstaat bemoeide de overheid zich nauwelijks met de sociale zekerheid van de bevolking. De risico's van het leven waren er niet minder om. Ziekte, invaliditeit, werkloosheid, ouderdom en overlijden vormden een voortdurende bedreiging voor de bestaanszekerheid. Het was aan de mensen zelf om hier iets aan te doen. Allerlei zorgarrangementen schoten dan ook als paddestoelen uit de grond. Met vereende kracht werden risico's verzacht. Een van de belangrijkste vormen waarin zorgarrangementen tot stand kwamen, was formele onderlinge hulp: het ondervangen van risico's via een gemeenschappelijk fonds. Speciaal in de negentiende eeuw waren deze onderlinge fondsen van relatief grote betekenis voor de sociale zekerheid. Het doel van deze studie is een integraal beeld te geven van de onderlinge hulp in Nederland gedurende de negentiende eeuw. Deze publicatie geeft een boeiend beeld van de diversiteit aan organisatievormen, regelingen en voorzieningen, waarbij de auteur een aantal interessante ontwikkelingen door de tijd heen ontwaart, en bovendien verklaart. Onderlinge hulp zet hij af tegen andere private verzekeringsvormen. De diverse verzekeringen tegen risico's van het leven beschouwt hij als een product dat op de markt werd 'verhandeld'. Hoe vraag en aanbod zich op die markt verhielden en vooral ook: welk marktaandeel de onderlinge fondsen hadden, zijn vragen waarop 'Met vereende kracht risico's verzacht' een antwoord geeft. Met deze integrale benadering plaatst Joost van Genabeek onderlinge hulp binnen het geheel van negentiende-eeuwse particuliere regelingen van sociale zekerheid.