Epische komedie in zeven bedrijven\nTer herinnering aan Marc Dachy\nDada. Twee lettergrepen die losbarsten in een eeuw die twee jaar eerder\npas echt begonnen was met de Eerste Wereldoorlog, waarvan men toen\nzei dat het de laatste was. Twee lettergrepen afgevuurd in dat eiland van\nneutraliteit dat Zwitserland toen was in het hart van Europa dat in oorlog\nwas. Een oproep om de rangen te sluiten van enkele mannen en vrouwen,\nDuitsers of Roemenen, die naar daar waren gekomen om het einde af te\nwachten van de gigantische slachting waar ze niet aan wilden deelnemen,\nnoch als slachtoffer, noch als beul. Dada, geboren in Zürich, in Duitstalig\nZwitserland, de bakermat van het protestantisme, in een cabaret in de Spiegelgasse, in het rumoer van liedjes, spektakels, sigaren- en sigarettenrook,\ntussen deserteurs, afgekeurde soldaten, dienstweigeraars en gewonden, tussen revolutionairen en spionnen. Dada, veeleer daar geboren dan elders,\nwaar men zijn verontwaardiging niet meer naar behoren kon laten horen.\nDada, geboren uit walging voor geruststellende en leugenachtige woorden,\nvoor redevoeringen en de politiek waar zich nochtans een aantal onder hen\nachter schaarde, naarmate de beweging nieuwe gedaanten aannam, om ten\nslotte zoals verwacht ten onder te gaan. Dada dat door andere bewegingen\nzou worden afgelost, waar Dada mee aan de wieg van had gestaan, in de\neerste plaats het surrealisme. Dada spuwde op de wereld, op de kunst en\nop de rede, Dada dat het einde en het begin in zich droeg, alle paradoxen,\nalle beloften, Dada tussen twee oorlogen, tussen twee vuren en vier muren.\nDada dat zichzelf niet wilde overleven in een kunstgeschiedenis die het\nuitspuwde, en nochtans…