Flaptekst

Een teder en pijnlijk boek over een dochter die afscheid moet nemen van haar dementerende moederTijdens het opruimen van het huis van haar dementerende moeder stuit Cecilie Enger op een verzameling handgeschreven lijstjes: haar moeder heeft van 1963 tot 2003 minutieus bijgehouden welke cadeaus er aan familie, vrienden en kennissen werden gegeven. Met deze unieke vondst gaat Cecilie terug in de tijd en schetst een levendig beeld van haar familie en een cultureel tijdperk. Even herkenbare als ontroerende cadeaus roepen vergeten herinneringen uit haar jeugd op en brengen haar steeds dichter bij haar aftakelende moeder. Een verhaal over geschenken, herinneringen en de wens om de tijd vast te houden, maar bovenal een warm en persoonlijk verslag van het zien verdwijnen van een geliefde. De Noorse Cecilie Enger (1963) is journalist en auteur van romans en kinderboeken. In 2013 brak Enger defi nitief door met Mors gaver. Haarwerk werd onder andere bekroond met de Nota Bene Boekenprijs, de Amalie Skram-prijs en de Boekhandelsprijs. 'Zowel een herkenbaar beeld van een cultureel tijdperk als een prachtig en breekbaar portret van een moeder. Een van de mooiste boeken van dit najaar.' AFTENPOSTEN'Cecilie Enger heeft een krachtig en aangrijpend verhaal geschreven. Een van de mooiste boeken die ik in lange tijd heb gelezen.' DAGENS NÆRINGSLIV'Schitterende tijdreis en een mooi moederportret.' DAGBLADET 'Enger schrijft met kracht en precisie over familie en verloren herinneringen.' KLASSEKAMPEN'Cecilie Enger houdt op een prachtige manier de herinnering aan haar moeder levend.' VGDe kunst van het geven is niet alleen een teder en pijnlijk boek over de verdwijning van een moeder door alzheimer, en het afscheid van de dochter, maar het is veel meer dan dat. Het is een intelligent verhaal over de kunst van het geven van cadeaus: het vertelt een familiegeschiedenis aan de hand van vijftig jaar cadeaus en vormt zo een prachtige afspiegeling van onze Westerse cultuur. UIT HET JURYRAPPORT VAN DE NOORSE BOEKHANDELSPRIJSGemis heeft misschien niet alleen met herinneringen te maken, die zomaar kunnen opduiken als je een voorwerp of een film ziet, een deel van een liedje hoort of iets ruikt. Misschien, denk ik, is het gemis er voortdurend. Herhaalde moeder daarom alle uitdrukkingen uit haar jeugd? En vertelde ze daarom die verhalen over haar ouders? Was dat de reden dat ze alle cadeaus opschreef? En dat ze niets weggooide?