Koers, koers, koers, alsof corona nooit bestaan heeft

Het zou een jaar worden om nooit te vergeten. De wielerfans keken reikhalzend uit naar hét duel van het nieuwe jaar. Zou Jumbo-Visma het dominante Ineos in de grote ronden kunnen verslaan? En was het tot een Nederlandse zege in de Tour in staat? Het leek zo mooi, maar alles liep anders.

Koersen werden geannuleerd. Een deel van het wielerpeloton kwam in maart vast te zitten in hotelkamers in het midden-oosten. Andere coureurs zaten thuis en moesten zich met soloritten voorbereiden op een ongewisse toekomst en voor sommigen was de tacx op zolder de enige uitkomst.

Met een vertraging van een klein half jaar begon het seizoen aan het einde van de zomer opnieuw: in honderd dagen werd een duivels programma van drie grote rondes, klassiekers, monumenten en kampioenschappen afgewerkt. Resultaat? Het leek wel alsof het ALTIJD KOERS was. Waar je ook keek, er reed altijd wel een peloton wielrenners.

Thijs Zonneveld kon zijn geluk niet op en volgde gewapend microfoon en aantekenblok, maar soms ook met joggingbroek en een extra scherm de koers op de voet. De prestaties van onder anderen hoofdrolspelers Mathieu van der Poel, Wout van Aert, Wilco Kelderman (wie?), Alejandro Valverde, Primoz Roglic en Anna van der Breggen staan opgetekend in verhalen vol bewondering, verbazing, ontzag, maar ook kritiek, humor en een onaantastbare liefde voor de wielersport. Het werd een wielerjaar om nooit te vergeten.