"Met een kort hoofdstuk, eigenlijk maar een woord vooraf mogen wij dit nieuwe boek bij het publiek inleiden. Dat is wel nodig. Dit boek toch is geboren als pendant van het boek van Jo Kalmijn-Spierenburg e.a.: 'Vrouw en Moeder'. Als zodanig kan het gedoemd zijn tot een tragisch bestaan: om nl., in de schaduw van de voorganger, steeds vergeleken te worden en daarbij op een tweede plaats te komen en om min of meer de treurige naam te vervoeren, van wat de volksmond noemt: Na-aperij. Het spreekt toch niet vanzelf, dat een boek over Vrouw en Moeder een tegenhanger moet hebben. Luister maar eens naar wat Gerard van Eckeren schrijft in een artikel: 'Mannen als echtgenoot': 'Moge Simone de Beauvoir beweren, dat - en dit in tegenstelling met hetgeen ten opzichte van 'De vrouw' geschiedt - niemand het in zijn hoofd zal halen een boek te schrijven over 'De Man', zijn bijzondere geschapenheid en plaats in de gemeenschap van menselijke wezens (immers zo vanzelfsprekend en afgebakend schijnt de existentie van de mannelijke sexe) - juist deze sexe is het welke op zeer speciale wijze 's Mans heerserrol in de wereld beknot, hem aan zichzelf en anderen (bijvoorbeeld aan de vrouw met wie hij in de echt verbonden is) in zijn kwetsbaarheid bloot geeft. Het zou aardig zijn als wij, mannen, eens plotseling en bloc oprecht werden en openlijk erkenden toch eigenlijk geen oplossing te weten voor het probleem onzer sexe. Een bezwaar is, dat na zulk een erkenning de man dadelijk 'De Man' zou zijn geworden, die dan ook aanstonds de boeken zou gaan schrijven welke, naar Simone de Beauvoir opmerkte, thanks niet bestaan: die nl. welke zich als pendant zouden voordoen van de duizenderlei verhandelingen en pamfletten over 'Het probleem van de vrouw'. Zolang de kans op een elkaar verstaan van de sexen gering blijft, zal men de zaak blijven afdoen met slagwoorden; de man met een denigrerend, spottend of plagend: 'vrouwenlogica', waartegenover de vrouw dan haar: 'het is maar een man' stelt. Maar welke man, die vroeg of laat van een vrouw deze woorden te incasseren krijgt, durft of wil beseffen, dat het timbre van vergoelijkend medelijden hier vaak de camouflage betekent van een verbitterde, zij 't machteloze aanval op de natuur van het andere geslacht?"