Nieuwstaat.

Op 4 juli 1942 verlieten vier schepen de relatieve veiligheid van het konvooi en zetten koers naar het noorden, richting de ijszeeën van de Noordpool. Het idee was dat zij op deze manier een grotere kans hadden te overleven dan de rest van het al gedecimeerde konvooi PQ-17, een vloot van 35 schepen met een vracht ter waarde van 1 miljard Amerikaanse dollars bestaande uit oorlogsmaterieel en voedsel voor de haven van Archangelsk. De vracht was een kleine handreiking van Roosevelt en Churchill aan Stalin ondanks diens weigering zich te mengen in de oorlog in Europa, zolang het front in het Oosten al zijn aandacht vergde.

Het precaire bondgenootschap was wel het laatste waaraan de bemanning van konvooi PQ-17 dacht. Het merendeel van de bemanning waagde zich voor het eerst op het slagveld. Onder hen bevonden zich onderluitenant Howard Carraway, een eenvoudige boerenzoon uit South Carolina, onderluitenant William Carter, die zijn studie aan Harvard Business School had uitgesteld voor avontuur bij de Amerikaanse Marine en reserveofficier luitenant-ter-zee Leo Gradwell, die het commando van de HMT Ayrshire was gegeven, een tot anti-onderzeeboot omgebouwde vissersboot.

Het arctische midzomerdaglicht gaf weinig beschutting tegen Duitse bommenwerpers en het gevreesde oorlogsschip Tirpitz, die de bijnaam ‘De grote boze wolf’ had meegekregen. Maar bijna nog gevaarlijker waren de ijsschotsen. Terwijl het onzekere bondgenootschap tussen de geallieerden uiteen dreigde te vallen, proberen de vier schepen zonder kleerscheuren door het ijs hun koers naar Archangelsk voort te zetten Daarbij wordt het steeds duidelijker dat het lot van de wereld afhangt van het succes van deze missie.